بادهایی که به طوفان تبدیل شدند

نزدیک به یک قرن است که فلسطینیان درد می‌کشند اما نه تنها این درد را حس نمی‌کنیم بلکه در اخبار هم نمی‌شنویم زیرا تکرار و عادی شده است. دیگر رنج‌ها و آلام فلسطینی‌ها برای هیچ‌کس ارزش خبری ندارد چون جان کودک فلسطینی ارزشی ندارد.

در سراسر فلسطین هیچ خانواده‌ای نیست که حداقل یک عضو خانواده را از دست نداده باشد. در سراسر فلسطین هیچ خانواده‌ای را پیدا نمی‌کنید که حداقل یک‌بار خانه‌اش توسط بمب و یا بلدوزر اسرائیلی خراب نشده باشد. در سراسر فلسطین هیچ خانواده‌ای نیست که حداقل یک‌بار آواره نشده باشد.

هر روز مرگ، هر روز آوارگی، هر روز تحقیر شدن، هر روز زندانی شدن، توسط افرادی که از سراسر دنیا جمع شده‌اند و زمین و خانه و آب و آبادانی و سرنوشت فلسطینی‌ها را به دست گرفته‌اند. در حال حاضر پنج درصد یهودی‌های اسرائیل، مردم بومی نیستند بلکه صهیونیست‌هایی هستند که در چند دهه اخیر از کشورهای مختلف به آنجا آمده‌اند.

فرض کنیم که سه هزار سال پیش فلسطین سرزمین یهودی‌ها بوده است اما ۱۳ قرن است که ساختار اجتماعی آن همانند ساختار اجتماعی آمریکا، کانادا و استرالیا تغییر کرده است. آیا ما اجازه داریم که بومیان سرخ‌پوست آمریکا، استرالیا و کانادا را از سراسر دنیا جمع و تحریک کنیم تا سرزمین اجدادی خود را با زور اسلحه از آمریکایی‌ها، کانادایی‌ها و استرالیایی‌ها بگیرند؟ آیا عرف بین‌الملل چنین اجازه‌ای را به ما می‌دهد؟ ابدا اما امروز به بهانه این که فلسطین قرن‌ها قبل سرزمین یهودیان بوده است، انسان‌هایی را به بهانه این که یهودی هستند از سراسر جهان تجهیز و تسلیح کرده‌اند و به جان فلسطینی‌ها انداخته‌اند.

چرا نیروهای مقاومت فلسطین با این که می‌دانند پس از عملیات، کشته می‌شوند بازهم از مبارزه دست برنمی‌دارند؟ چرا مردم غزه زیر بمباران هم از مقاومت حمایت می‌کنند؟ چون دردی را هر روز می‌چشند که ما حس نمی‌کنیم. اکنون مردم غزه بر سر زندگی خود قمار زده‌اند زیرا کارد به استخوان رسیده است و از قدیم گفته‌اند که مرگ یک‌بار شیون یک‌بار.

رزمندگانی که امروز در برابر اسرائیل در فلسطین می‌جنگد، فرزندان پدرانی هستند که پدران آنان ۴۰ سال پیش توسط صهیونیست‌ها در اردوگاه «صبرا» و «شتیلا» کشته شده بودند. پدران مبارزان فعلی فلسطین نیز فرزندان پدرانی بودند که پدران آنان ۷۰ سال پیش توسط صهیونیست‌ها در «طنطوره» و «دیریاسین» کشته شدند. مبارزان آینده فلسطین نیز برادران هزاران کودکی هستند که در چند روز اخیر در غزه کشته شده‌اند.

مادامی که یک ملت، کشته، تحقیر و اسیر شود، چرخه مبارزه با اشغالگران ادامه خواهد داشت. این را من نمی‌گویم بلکه این قانون فطری بشر است که هر انسان و ملتی که کشته، تحقیر و اسیر شود، دست به واکنش خواهد زد.

آنچه امروز به نام عملیات طوفان‌القصی یاد می‌شود، بادهای مسمومی از کشتن، تحقیر و اسارت بوده که به طوفان تبدیل شده‌اند. این طوفان زمان‌بر است اما سرانجام ریشه متجاوزان را از بیخ‌وبن درمی‌آورد که البته درآورده است و اکنون این تنه بی‌ریشه را آمریکا و متحدانش محکم گرفته‌اند. این تحلیل سیاسی نیست بلکه قانون طبیعت است؛ درختی که در زمین نامساعد بروید و ریشه نداشته باشد، حتی اگر دست‌های قدرتمندی چون آمریکا آن را نگهدارد، بازهم سقوط آن حتمی است.

محمد مرادی