حکومت طالبان مجبور است به صورت همزمان هم توده های سنتی افغانستان که بیش از دو دهه ماشین جنگی این گروه را به حرکت درآورده را راضی نگه دارد و هم در برابر کشورهای غربی نرمش نشان دهد تا از شدت واکنش های آنها علیه تصمیمات سختگیرانه خود بکاهد.
نارضایتی حلقه‌های مرتبط با طالبان در حالی از این گروه زیاد شده است که لابی‌گران غیر هم‌تبار طالبان، به دنبال توجیه عملکرد و رفتار این گروه برآمده و سعی می‌کنند که “اخلاص” آنان به طالبان، “مخلصانه” شود.
طالبان دقیقا میدانند که فرزندان فهمیده ، در دامن مادران تحصیلکرده و باسواد تربیت میشوند. آنچه که امروز طالب انجام می‌دهد، سیاهی مطلق برای فرداست.
اگر ما بخواهیم اسامی و تاریخ حوادث را از کتاب امپراتوری صحرانوردان برداریم و به‌جای آن تاریخ معاصر افغانستان و ماجرای هجوم طالبان را وارد کنیم، گویا قرن‌ها به عقب برگشته‌ایم
این گروه، و همهٔ آن امیران دیگر، با حرص و ولع و جنون قدرت و سیاست های خام و نابایسته همواره تیشه به ریشهٔ خود زده و ستارهٔ بختشان را به افول نزدیک کرده اند.
طالبان «شرارت» را به‌عنوان هویت و مسلک خود تعریف کرده‌اند. لذا هر آنچه که بقای نسل دایناسورهای شرارت را تهدید کند، با آن مقابله و ممنوع می‌کنند.
فکر نمی‌کنید آن کسی که در انظار عام ظاهر نمی‌شود و روی خود را از مردم پنهان می‌کند یک انگلیسی باشد؟!
آخر این اعمال “ممنوعیت تحصیل دختران” از یک انسان مسلمان بعید است.
برای رسیدن به یک افغانستان با ثبات و آزاد جامعه باید در عرصه های فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی تحول ژرف و اثر گذاری را تجربه کند. تندروی طالب ها نیز میتواند بخش مهمی از این تحول محسوب شود
اگر عالمان دینی و طلبه ها در ادعای خود صادق اند و بدان باور و برایش دلیل دارند، بایسته و ضروری است که از حیثیت به خطر افتاده اسلام دفاع کنند.
اگر گزارش اخیر رسانه ها در مورد حذف آموزه های شیعی از کتب درسی مکاتب دقیق باشد، شاهد موج جدیدی از اعمال تبعیض های ساختاری هستیم که این بار نهاد آموزش و معارف را تبدیل به ساختار اعمال ستم و تبعیض می کند