تصور غالب نشان می دهد ایالات متحده امریکا از آنجایی که نتوانست در نهایت صلح و ثبات را در افغانستان برقرار کند، در رسیدن به اهداف سیاسی خود پس از یکی از طولانی ترین جنگ های تاریخ نظامی گری ناکام بوده است. اما سوالی که پاسخ نداده باقی می ماند این است که آیا امریکا واقعا از این جنگ به دنبال ثبات و آرامش در افغانستان بود؟
اساساً از نگاه طالبان جنگ آن‌ها در افغانستان برای تقسیم قدرت نیست تا بر سر چندوچون آن چانه‌زنی کرده و با دیگر گروه‌ها و حکومت فعلی وارد معامله شوند، بلکه جنگ برای احیای مجدد امارت طالبانی و برپایی شریعتِ طالبانی است.
در غرب کشور و شهر هرات، تنها رهبر جهادی که در برابر طالبان ایستاده و با این گروه شورشی مبارزه می‌کند اسماعیل‌خان است. در دیگر نقاط کشور اما غیبت رهبران جهادی در صف نبرد و جبهه‌ی جنگ علیه طالبان، بسیار پرسش‌برانگیز است.
پیش از این گمان بر این بود که طالبان فقط دارای روحیه تمامیت خواهی سیاسی استند؛ اما در اظهار نظر اخیر سخنگوی آنان آشکارشده است که انان “خدا” را نیز در انحصار خود می دانند.
طالبان پدیده متفاوتی هستند، آنان در ریشه و بنیاد خود مزدورند و آنهم مزدوران بی‌شعوری که نه سود و زیان خود را می‌دانند نه سود و زیان مردم را.
دیشب، در فضای کابل طنین “الله اکبر” پیچید. این صدا در کابل، غریبه نیست، شناخته‌شده‌است. بمب صوتی‌است که کارآیی‌اش بالاتر از بمب اتمی و مادر بمب‌ها است.
در این شب و روز شاهد شنیدن فریاد الله‌اکبر از سوی دو جبهه‌ی متخاصم هستیم: در یک‌طرف فریاد الله‌اکبر از سوی صفِ مردم غیرنظامی به گوش می‌رسد و در صف مقابل، طالبان با گفتن الله‌اکبر به کشتار و ویرانی و تخریب ادامه می‌دهند.
یک الله اکبر اگر در میادین نبرد از ته دل و از روی صداقت و با تدبیر و خرد جمعی ملت ابراز شود، راهگشا خواهد بود و حربه‌ای دینی را از طرف مقابل خواهد گرفت!
بنابراین برای پیروزی کامل، باید حرکت‌های مدنی و زدنی را با هم آمیخت که با مدنی‌اش جهان و با زدنی‌اش طالبان بیدار شود.
حامد کرزی، رئیس‌جمهور پیشین افغانستان، در مصاحبه با آژانس خبری آر. تی. از یکسو شدیداً مخالفت خود را با نیروهای خارجی ابراز می‌کند و از سویی خروج نیروهای ناتو از افغانستان را محکوم می‌کند.