استفاده از کفش در مسیر تاریخ

در تعریف کفش یا همان «بوت» خود مان گفته شده است که انسان از آغاز ساخت ابزارآلات، وسیله‌ای به نام کفش یا پاپوش نیز برای حفاظت از پاهایش ابداع کرد. مدت‌ها بشر از قدرت کفش و چند منظوره بودن آن اطلاع نداشت تا این که خانم‌های عزیز برای اولین‌ بار آن را در میدان نبرد با حریفان خود مورد استفاده قرار دادند. کفش، قرن‌ها تنها ابزار دفاعی- فیزیکی زن‌ها در برابر تهدیدات و زدن آن به فرق سر رقیبان شان بود.

وقتی مردان از قدرت جادویی کفش اطلاع پیدا کردند، آن را نمادی از قدرت انسان دانستند که باید قهرمانان از پی آن در میدان مسابقه برآیند. همین بود که مسابقه قهرمانی «کفش پرتاب کن» یا «بوت‌افشانی» در اروپا رواج یافت.

پنجمین دوره مسابقه قهرمانی پرتاب کفش در سال 1388 خورشیدی، با شکوه‌ترین دور این مسابقات بود که در مارسی فرانسه برگزار شد. در این مسابقه ده‌ها نفر از کشورهای فرانسه، بلژیک، کانادا، چین، آمریکا و مراکش شرکت کردند که در نوع خود بی‌نظیر بود و در پایان مسابقه، قهرمانان پرتاب لنگه کفش، معرفی شدند. کفش‌های قهرمانان، در حالی به معلق‌زدن در آسمان اروپا ادامه می‌دادند که این ابداع بشر، به ابزار کارآمدی در صحن علنی پارلمان افغانستان تبدیل شده بود. در آن زمان نمایندگان مجلس افغانستان، لنگه کفش‌های شان را با چنان شدتی به یکدیگر هدیه می‌دادند که روی «گُرده» طرف مقابل، داغ کبودی برجای می‌گذاشت.

مثلاً «نظیفه ذکی» یکی از نمایندگان مجلس در 14 سرطان سال 1390، چنان کفشش را حواله خانم «حمیده احمدزی» عضو دیگر مجلس کرد که صدای اصابت آن به گرده حریف، چندین متر آن‌طرف‌تر شنیده شد. نمایندگان مجلس افغانستان در حالی به کفش‌پراکنی مشغول بودند که انسان خاورمیانه‌ای، سال‌ها پیش از آن، این ابزار «همه‌کاره» را وارد عرصه سیاست کرده بود.

مثلاً عراقی‌ها در سال 2003 پس از سقوط رژیم صدام، به خیابان‌ها ریختند و کفش‌های شان را نثار مجسمه صدام کردند. البته این نمایش، تمرین و مقدمه‌ای بود تا «منتظر الزیدی» خبرنگار عراقی تلویزیون «البغدادیه»، در سال 2008، کفش‌ خود را حواله جناب بوش کند. بوش سرش را خم کرد تا این ابزار دفاعی زنانه که روزی مو را بر بدن پیلتنان راست می‌کرد، به فرق سرش اصابت نکند. الزیدی در آن زمان، به عنوان یک قهرمان شناخته شد اما او نمی‌دانست که روزی، این قهرمانی را به یکی از شهروندان افغانستان واگذار خواهد کرد. سرانجام روز جمعه 31 سنبله، همان روزی بود که این قهرمانی به یکی از هراتیان به خاطر یکی از بهترین پرتاب‌های تاریخ در مسجد جامع این شهر، داده شد.

محمد مرادی