دعای هجدهم صحیفه سجادیه | دعا هنگام دفع بلاها و سختی ها

هجدهمین دعای صحیفه سجادیه دعای امام سجاد علیه السلام است در هنگام دفع بلاها و سختی ها. در این مقاله متن کامل دعای هجدهم صحیفه سجادیه را بهمراه ترجمه آیت الله شیخ حسین انصاریان و نیز قرائت صوتی زیبا و دلنشین آن تقدیم شما عزیزان میکنیم.

دعای هجدهم صحیفه سجادیه

متن دعای هجدهم صحیفه سجادیه:

وَ کانَ مِنْ دُعَائِهِ علیه‌السلام إِذَا دُفِعَ عَنْهُ مَا یحْذَرُ، أَوْ عُجِّلَ لَهُ مَطْلَبُهُ
(۱) اللَّهُمَّ لَک الْحَمْدُ عَلَی حُسْنِ قَضَائِک، وَ بِمَا صَرَفْتَ عَنِّی مِنْ بَلَائِک، فَلَا تَجْعَلْ حَظِّی مِنْ رَحْمَتِک مَا عَجَّلْتَ لِی مِنْ عَافِیتِک فَأَکونَ قَدْ شَقِیتُ بِمَا أَحْبَبْتُ وَ سَعِدَ غَیرِی بِمَا کرِهْتُ.
(۲) وَ إِنْ یکنْ مَا ظَلِلْتُ فِیهِ أَوْ بِتُّ فِیهِ مِنْ هَذِهِ الْعَافِیهِ بَینَ یدَی بَلَاءٍ لَا ینْقَطِعُ وَ وِزْرٍ لَا یرْتَفِعُ فَقَدِّمْ لِی مَا أَخَّرْتَ، وَ أَخِّرْ عَنِّی مَا قَدَّمْتَ.
(۳) فَغَیرُ کثِیرٍ مَا عَاقِبَتُهُ الْفَنَاءُ، وَ غَیرُ قَلِیلٍ مَا عَاقِبَتُهُ الْبَقَاءُ، وَ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ.

ترجمه دعای هجدهم صحیفه سجادیه

متن ترجمه دعای صحیفه سجادیه از آیت الله شیخ حسین انصاریان:

وقتی خطری از او دفع می‌شد
(۱) بارخدایا، تو را سپاس بر خوبی سرنوشتی که مقدّر فرموده‌ای، و بر بلایی که از من گرداندی، پس نصیبم را از رحمتت در این عافیت دنیایی که به من ارزانی داشتی منحصر مکن، که به سبب آنچه دوست دارم بدبخت شوم، و دیگری به خاطر آنچه ناپسند من است خوشبخت گردد،
(۲) و اگر آن عافیت که روز را در آن به شب رسانده، یا شب را در آن به روز آورده‌ام مقدمه بلایی همیشگی، و وبالی دائم باشد. پس آنچه را برایم به تأخیر انداخته‌ای پیش انداز و آنچه را که پیش انداخته‌ای به تأخیر افکن؛
(۳) زیرا چیزی که پایانش نیستی است، بسیار نیست و آنچه عاقبتش همیشگی و جاودانی است، اندک نباشد، و بر محمد و آلش درود فرست.

قرائت صوتی دعا

میتوانید در این قسمت قرائت صوتی زیبا و دلنشین دعای هجدهم صحیفع سجادیه را بشنوید:

فلسفه بلا و سختی در زندگی

 بعضی از سختی ها و مشکلات آثار و پیامد کردار خود انسان هاست، از این رو جهت به برخی مؤمنین می توان گفت، آن ها خود باعث ایجاد برخی بالایا و سختی ها در زندگی شان هستند، یعنی در طول زندگی خطاهایی از آن ها سر می زند که مستحق مواخذه است و خداوند به خاطر ایمان این اشخاص عذاب آن ها را در بصورت بلا  در همین دنیا میفرستد و عذاب آن ها را به آخرت محوّل نمی کند و به این وسیله آن ها را از آلودگی پاک کرده و آماده متنعّم شدن از نعمت های اخروی می گرداند. در روایتی از امام صادق(ع) نقل شده که فرمودند: «انّ العبد اذا کثرت ذنوبه و لم یکن عنده من العمل ما یکفرها ابتلأه بالحزن لیکفرها» هنگامی که بنده ای گناهانش افزون شود و اعمالی که آن را جبران کند نداشته باشد، خداوند او را گرفتار اندوه می کند تا گناهانش را پاک کند.»

 این سؤال که چرا خداوند بر افراد با ایمان بلا می فرستد ناشی از محدودنگری عدّه ای از انها است که گمان می کنند جهان محدود به همین دنیا است، لذا به محض آمدن سختی و مشکلات، شکایت میکنند که چرا انسان های مؤمن که محبوب خداوند هستند دچار این بلایا و گرفتاری ها می شوند، ولی اگر از فلسفه بلاها اطلاع پیدا کنند و بدانند صبر و استقامت در برابر مصائب چه میزان اجر و ثواب اخروی به دنبال دارد، دیگر چنین پرسشی به ذهن آنان خطور نخواهد کرد.

در همین رابطه خداوند متعال می فرماید: «… وَبَشِّرِ الصَّابِرِینَ (۵) الَّذِینَ إِذَآ أَصَابَتْهُم مُّصِیبَهٌ قَالُواْ إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّـآ إِلَیْهِ رَاجِعُونَ (۶) أُوْلَـئکَ عَلَیْهِمْ صَلَوَاتٌ مِّن رَّبِّهِمْ وَ رَحْمَهٌ وَ أُوْلَـئِکَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ» 

«و بشارت ده به استقامت کنندگان، کسانی که هرگاه مصیبتی به آن ها رسد می گویند: ما از خدایم و به سوی او باز می گردیم، این ها همان ها هستند که الطاف و رحمت خدا شامل حالشان شده و آن ها هدایت یافتگانند.»

پس معلوم میشود است عالم، مجموعه ای از دنیا و آخرت است و سهم دنیا نسبت به آخرت آن قدر کوتاه و ناچیز است که قابل مقایسه نیست،حال اگر نعمت ها و آسایش مؤمنین در آخرت را در نظر بگیریم به راحتی حکم می کنیم این بلاها در مقابل نعمت های اخروی هیچ است. 

برای نمونه شخصی برای قبول شدن در کنکور وقت زیادی صرف می کند و سختی زیادی را تحمّل می کند، ولی این وقت و این سختی با توجه به سربلند شدن در امتحان و تغییر سرنوشت زندگی او و نیز دیگر فوائد آن، بسیار ناچیز است.

جایگاه حمد و ثنای الهی در مفاهیم دینی

حمد به عنوان عبادت ویژه خداوند درقرآن کریم از ویژگی خاص و جایگاهی والابرخوردار است. از اینرو خداوند انسانهای شایسته را به انجام آن ترغیب کرده است.

هر چند در قرآن کریم واژه های «الحمدلله »، «له الحمد»، «بحمد ربک »،«بحمد ربهم » و «نسبح بحمدک » به کار رفته است، اما کلمه مبارکه «الحمدلله »جایگاهی ویژه دارد.

همچنین حمد یک احساس پاک درونی انسانی است و از اعماق روح هر انسان سرچشمه می گیرد که جمال و جلال را بستاید و در مقابل عظمت خاظع باشد. و این استکه سوره حمد مستلزم معرفت الهی است یعنی تا انسان نسبت به خداوند معرفت کامل پیدا نکند نمی تواند یک سوره حمد را درست و صحیح و به صورت واقعی که لقلقه لسان نباشد، بخواند.

شما وقتی به انسانی برخورد می کنید که دارای روح بسیار متعالی و بزرگی است و دارای ملکات و فضائلی تشخیص می دهید، و هنگامیکه به او نیازی پیدا کردید دریافتید که وی بدون هیچ گونه چشم داشتی در رفع نیاز شما دریغ نداشته و خیر و احسان او بشما رسیده است، اکنون که شما در مقابل عظمت روحی این شخص خاضع گشته اید اگر نامی از او در محفلی برده شود شما همچون بلبلی که در مقابل گل قرار گرفته، عاشق وار به مدح او سخن آغاز کرده و از ته دل او را می ستائید! این ستایش از عمق روحتان