دی هیدروژن مونوکسید چیست؟!

«دی هیدروژن مونوکسید» آن طور که نامش نشان می دهد خطرنانک نیست، این نام پیچیده شیمیایی در اصل به ماده ای اشاره می کند که ما انسان ها شب و روز با آن سر و کار داریم و به جرأت می توان گفت بدون این ماده حیاتی نمی توانیم به زندگی ادامه دهیم. اما آنچه باعث شد این ماده مهم برای ما خطرناک جلوه داده شود یک شوخی بود که توسط چند دانشجوی آمریکایی مطرح گردید.

پروژه «ما چقدر ساده لوح هستیم!»

«دی هیدروژن مونوکسید» نام پروژه ساده اما تأثیر گذاری بود که توسط یک دانشجوی شیمی در دانشگاه سانتانا کروز ایالت کالیفرنیای آمریکا در سال ۱۹۹۷ میلادی اجرا شد. نوع استفاده این دانشجوی آمریکایی از نام ها و بازی با کلمات سبب شد مسئولان دانشگاه در یک شگفتی خاص جایزه اول بهترین پروژه ها را به وی اعطا کنند.

دی هیدروژن مونوکسید و یک شوخی

نوع استفاده دانشجوی شیمی دانشگاه سانتانا در ولایت کالیفرنیای امریکا از نام ها، آن هم به گونه ای که خوانندگان، شنوندگان و کسانی که از نزدیک پروژه او را مشاهده می کردند هرگز در آن لحظه متوجه منظور وی نشده بودند، داستانی جالب را رقم زد. این ماده شیمیایی مهم در زندگی انسان ها با این نام زمانی به یک شوخی تبدیل شد که «ناتان زانر» که یک دانشجوی شیمی بود پروژه «ما چقدر ساده لوح هستیم» را اجرا کرد. بعد از این پروژه از نام ترکیبی «دی هیدروژن مونوکسید» به عنوان یک شوخی استفاده می گردد تا مردم را به فکر وادار کنند، اینکه مردم هر گفتار و رفتاری را به سادگی باور نکنند!

پروژه چگونه رقم خورد

همان طور که می دانید پروژه «ما چقدر ساده لوح هستیم» توسط یک دانشجوی شیمی که در یکی از دانشگاه های امریکا درس می خواند با استفاده از نام «دی هیدروژن مونوکسید» رقم خورد. این دانشجو مقداری آب داخل یک بطری ریخت، بطری را روبروی چشمان پنجاه نفر قرار داد و از آنان خواست دادخواستی را امضا کنند که در آن از دولت امریکا خواسته شود برای کنترل سخت تر این ماده شیمیایی یا حتی حذف این ماده اقداماتی را روی  دست بگیرد.

خواص دی هیدروژن مونوکسید

دانشجوی شیمی دانشگاه سانتانا کروز ایالت کالیفرنیای امریکا در حالیکه به بطری آب قرار داده شده در جلو چشمان بینندگان اشاره می کرد، گفت:«نام این ماده دی هیدروژن مونوکسید» می باشد، این ماده شیمیایی آنقدر خطرناک است که می تواند موجب مرگ بسیاری گردد. وی خطار به حظار افزود: این ماده دارای خواصی چون «عرق و استفراق به دلیل مصرف زیاد، عنصر اصلی در باران های اسیدی، سوزانده بودن در حالت گاز بودن، مرگ انسان در صورت استنشاق تصادفی، سبب فریایش اجسام شدن، تأثیر منفی روی ترمز اتومبیل و یافت شدن در تومورهای سرطانی» می باشد.

واقعیت ماجرا

پروژه دی هیدروژن مونوکسید که منشأ گسترش یک شوخی در دنیا شد در ذات خود داستانی بسیار ساده را حمل می کرد.«دی هیدروژن مونوکسید» آن طور که نامش نشان می دهد خطرنانک نیست، این نام پیچیده شیمیایی در اصل به ماده ای اشاره می کند که ما انسان ها شب و روز با آن سر و کار داریم و به جرأت می توان گفت بدون این ماده حیاتی نمی توانیم به زندگی ادامه دهیم. اما آنچه باعث شد این ماده مهم برای ما خطرناک جلوه داده شود یک شوخی بود که توسط چند دانشجوی آمریکایی مطرح گردید.

آقای آدامز، دانشجویی که این پروژه ساده اما آموزنده را اجرا کرد به همه نشان داد که ما چقدر زودباور هستیم و بدون تفکر در مورد بسیاری از پدیده ها آنها را باور می کنیم. انجام این پروژه چنان روی مسئولین دانشگاه تأثیر گذاشت که جایزه اول را به آدامز اعطا نمودند.

تولید شایعه، ابزار اصلی جنگ نرم

آقای آدامز با انجام پروژه «دی هیدروژن مونوکسید» به همگان نشان داد که ما انسان ها چقدر ساده لوح هستیم، این دانشجوی شیمی با تبحر خاصی از کلمات استفاده کرد. استفاده از کلمات برای تولید شایعه یکی از ابزارهای جنگ نرم در دنیا می باشد. همان طور که آقای آدامز با انتخاب یک نام شیمیایی عجیب و غریب که تا آن لحظه توسط مردم شنیده نشده بود، توانست ماده مهمی به نام آب را چنان در نظر مردم سمی و کشنده جلوه دهد که حتی عده ای زیاد حاضر شوند برای کنترل سفت و سخت آب درخواست رسمی امضا کنند، عرصه های دیگر زندگی ما انسان ها نیز می تواند شاهد پروژه مشابه باشد.

داستانی مشابه با پروژه دی هیدروژن مونوکسید

پروژه دی هیدروژن مونوکسید در عین سادگی توانست عده زیادی را فریب دهد و بعدها به یک شوخی علمی تبدیل گردد که در آن مردم و ساده لوحی آنها به خنده گرفته شود. داستان مشابه دیگری نیز در باب ساده لوحی مردم گفته شده است: در این داستان پزشکان به یک کلاس درس مراجعه کرده با همکاری و هماهنگی معلم کلاس به دانش آموزان می گویند که قرار است به آنها آمپول عقل تزریق شود. دانش آموزان خوشحال می شوند و برای تزریق آمپول عقل از همدیگر سبقت می گیرند. پس از تزریق آمپول عقل تک تک دانش آموزان که فکر می کنند  اینک باهوش هستند حین درس خواندن تلاش بیشتر کرده به موفقیت بیشتر می رسند، این درحالی بود که آنچه به آنها تزریق شد، آب مقطر بود نه چیز دیگر!

شایعه سازی و واژگون جلوه دادن واقعیات

پروژه «ما چقدر ساده لوح هستیم» توسط یک دانشجوی شیمی از ولایت کالیفرنیا به خوبی نشان داد درصد بالایی از انسان های حتی ممکن است علیه واقعیات و باورهای اساسی خود شورش کنند. وقتی آب به عنوان یک ماده حیاتی و الفبای زندگی در اذهان مردم به یک ماده شیمیایی کشنده تبدیل می شود، تأثیر شایعه بر دیگر عرصه های زندگی انسان شاید بسیار ساده باشد. در جنگ نرم قبل از هرچیز در مورد یک واقعیت شایعه سازی می شود و در ادامه این شایعه توسط رسانه ها و مبلغین اجیر شده آنقدر تکرار می گردد تا مردم به واقعیات شک کنند. رسیدن به مرحله شک درست همان چیزی است که طراحان جنگ نرم به دنبال آن هستند. در مرحله شک است که دشمن تیر خلاص را شلکی کرده و یک واقعیت را به یک چیز باطل یا یک چیز ابس و بیهوده را به یک ارزش تبدیل می کند. درست مانند همان چیزی که در پروژه دی هیدورژن مونوکسید اتفاق افتاد.

از ۵۰ نفری که حین انجام پروژه حاضر بودند، چهل و سه نفر درخواست را امضا کردند و شش نفر به امضا کردن یا نکردن درخواست علاقه ای نشان ندادند و در این میان اما یک نفر اصل ماجرا را می دانست؛ آن یک نفر می دانست که ماده درون بطری جز آب چیز دیگری نیست.

آقای آدامز، دانشجویی که این پروژه ساده اما آموزنده را اجرا کرد به همه نشان داد که ما چقدر زودباور هستیم و بدون تفکر در مورد بسیاری از پدیده ها آنها را باور می کنیم. انجام این پروژه چنان روی مسئولین دانشگاه تأثیر گذاشت که جایزه اول را به آدامز اعطا نمودند.