طالبان و احیای هژمونی اوغو

بخش مهمی از خشونت‌ها و سرکوب‌های طالبان به خاطر احیای «هیبت اوغو» است.
هیبتی که پس از انقلاب و جهاد فروریخت و ترس اقوام از اوغو دود شد.

طالبان با توحش و سبعیت زور می‌زند که ترس از اوغو را دوباره در دل اقوام بکارد.

اوغو از زوال هیبت اوغان‌ها داغدار استند.

بدون ترس از اوغو، تمکین اتومات و اطاعت بی‌چون‌وچرا از اوغو ممکن نیست.

بدون چنین اطاعتی، حکومت آنها مستقر نمی‌شود و بدون استقرار حکومت، به اقتدار نمی‌رسند. بدون اقتدار هم دوام نمی‌آورند که ظلمی بی‌حد کنند.

در حکومت ظلمی، ترس از قوم حاکم یک امر حیاتی برای بقای آنها و دوام ظلمی آنها است.

القای ترس و احیای هیبت به شیوه‌های مختلف صورت می‌گیرد.

خشونت و سرکوب‌های عریان تزریق صریح ترس است.

شیوه دیگر القای ترس و تلقین هیبت اوغو، منزوی کردن و ایزوله‌سازی اقوام است.

اقوام هرچه بیشتر دچار تفرقه و پراکندگی باشند، بیشتر ضعیف می‌شوند.
ضعف بیشتر به ترس بیشتر می‌انجامد.
تجمعات گسترده مانع انزوا و مخل القای ترس بیشتر است.
اقوام هرچه تجمعات گسترده‌تر داشته باشند، ترس از اوغو کمتر در دل اقوام رخنه می‌کند.

محرم افزون بر محتوایش، به خاطر فرم جمعی و گردآورنده‌ی خود، قسمی پارازیت و اختلال در ترس از اوغو به شمار می‌رود.

محدود کردن تجمعات گسترده محرم به همین خاطر است.

آگاهی سد محکم در برابر پا گرفتن هژمونی اوغو است.

تشدید آگاهی واجب است و بنیان هر گونه مبارزه به شمار می‌آید.

با این حال، هر ابزاری که القای ترس از اوغو و احیای هیبت اوغو را مختل کند، اخذ آن در مقاومت علیه ظلمت لازم است.

حسن رضا خاوری