تفاوت از زمین تا آسمان است

یاسین صمیم نوشت:

یک نفر تروریست و یا هم گروگان‌گیر تعدادی از شهروندان آسترالیایی را در کافه‌ای در مرکز شهر سیدنی به گروگان گرفته است، این مطلب همۀ رسانه‌های بین المللی را از ظهر تا کنون بیش از حد به خود مصروف کرده است و هرکدام گزارش لحظه‌به لحظه تهیه‌می‌کند.

امّآ بدبختانه، در کشور ما این اتفاقات به حدّی تکرار شده‌اند که «بیخی عادت کرده ایم» و اگر روزی همچو رویدادی در گوشه‌ای از کشور به ویژه، در پایتخت و یا هم در نزدیکی‌های محل بود‌وباش ما اتفاق نیافتد، تعجب می‌کنیم!

گذشته از آن، اگر مروری بر گزارش‌های لحظه‌ای رسانه‌های بین المللی داشته باشید، آشکارا درک می‌کنید که زمامداران، نخبگان سیاسی و شهروندانِ آن کشور در برابر حیاتِ جان شهروندان گروگان‌گرفته شده تا چه اندازه احساس مسؤولیت‌پذیری و حس همیاری و دستگیری دارند. امّا برعکس، در کشور ما، رییس جمهور و رییس اجراییه و سایر مقام‌های بلندرتبه پس از هر رویدادی به راحتی صرفاً با صدور اعلامیه‌های همدردی و در نهایت هم، با انجام دیدارهای فرمایشی و یا هم زورگویی‌های آبکی از زیر بار مسؤولیت و وظیفۀ ملی خود فرار می‌کنند.

وقتی فشارهای کاربران فضای عمومی و یا هم رسانه‌ها بیش از حد تنلگر انداخت، رییس جمهورِ ما با یک بیانیۀ احساسی‌عاطفی، مبهم و چندپهلو کار را یک‌سره می کند.

همین طور، بیشترینِ نهادهای مدنی ما غالباً نسبت به رویدادهای ناشی از حملات تروریست‌ها و انفجار و انتحار عمدتاً یا بارویکرد قومی-تباری برخورد می‌کنند و یا هم براساس منفعت‌های پروژه‌گیری و پروژه‌یابی شان.

این است تفاووت ما و جهان اول. خیلی عم انگیز است سرنوشتِ ما!