در روزگاری که خطر تحریف، تاریخ عاشورا را تهدید می‌کرد، عالمی از نوادگان امام حسن(ع) و امام سجاد(ع) به نوشتن کتابی همت گماشت که اکنون کتاب او نزد علمای امامیه، ثقه‌ترین کتاب در بین کتاب‌های مقاتل و مصیبت‌نامه‌های حضرت اباعبدالله الحسین(ع) به شمار می‌رود.
امام حسین(ع) در روز عاشورا به نکته‌ای اشاره فرمود که بیانگر اساس گرفتاری امروزی ما نیز می‌باشد و آن نکته عبارت بود از تأثیر منفی ناپاکی، فساد و لقمه‌ی حرام در سعادت فردی و اجتماعی انسان‌ها.
شواهدی تاریخی داریم که رسول الله (ص) قبل از وقوع آن فاجعه، اشک ریخته اند و در عزای دلبندش سوگواری کرده اند؛ این نشان می دهد که عاشورا، برعلاوه درس ها و عبرت ها، جنبه تاسی به رسول خدا را با خود دارد.
حالا طالبان تن به مصالحه نمیدند و احتمالا فردا مصالحه ای در کار نیست و مخالفان با یک تهاجم اندکی، دارالسلطنه کابل را تحت تصرف در میارند و غنی به لبنان خانه خسور میگریزد و از آنجا به کشور اصلی خود امریکا.
محرم هنگامه به بند کشیدن گریز پایان چون زهیر بن قین است که از محضرخورشید می گریختند.
در فرهنگ و ادبیات شیعه، محرم ماه عزا و ماتم است. گریه کردن و اشک‌ریختن بخش تفکیک‌ناپذیر از فرهنگ و ارزش‌های عاشورا است و مورد تاکید امامان و پیشوایان شیعه. پس از انقلاب عاشورا امامان شیعه نه تنها بر “گریه” کردن در عزای امام‌حسین، که حتی بر تباکی و همانندی با عزاداران حقیقی تاکید کرده‌اند.
مشکل در جشن استقلال نیست. کدامش کشور است که در باره هویت ملی، آیین های سیاسی و مناسبت های تاریخی خود افسانه سرایی و اسطوره سازی نکرده است؟
حکومت، به یک نحوی می‌خواهد پنج سال آینده را با بازی موش و گربه تیر کند تا دوره‌ی پنج ساله خود را تکمیل کند، زیرا در صورت آغاز گفتگو یا طالبان امارت انحصاری می‌خواهند یا حداقل خواهان تشکیل حکومت موقت خواهند شد که ادامه حکومت غنی را با خطر مواجه می‌سازد.
در عدم صداقت مدعیان روشنفکری جامعه‌ی ما همین بس که به نام مبارزه با تحجر و تعصب به خدا، پیامبر و ائمه و دین و دیانت یعنی اموری که هرگونه پیروی بدون تعقل از آبا و اجداد را گمراهی و خلاف کرامت انسانی می‌دانند، می‌تازند؛ اما رهبران قومی، نژادی و حزبی را خط قرمز خودشان دانسته می‌پرستند.
این گونه استقلال را تا هنوز کشوری شاید تجربه نکرده باشد همانگونه که شیر بی‌یال و دم را تا هنوز کسی ندیده و خدای نیافریده است.