از آنجا که کارنامه‌ی سراسر سیاه و خونین طالبان چیزی برای عرضه کردن پشت میز گفتگو برای‌شان باقی نگذاشته است، به ناگزیر پشت خاکریز مذهب پناه می‌گیرند و از رهگذر تحریک احساسات مذهبی مردم در صدد رد گم کردن‌اند. زبان طالبان زور، منطق‌شان خشونت و شیوه‌ی مبارزه‌شان انتحار و نابودی و زمین‌سوزی است.
عده ای که مغز شان را تعطیل کرده اند هنوز هم به این عقیده اند که می توان با نوک تفنک و گلوله، به ایمان مردم افزود و اسلام را گسترش داد فکر می کنند در کسب رضای خداند اند. در حال که امروز تیر و تفنگ و انفجار، فقط سلب ایمان کرده است نه خدمت به آن…
طالبان چون دوست آمریکا شده‌اند، تمام اعمال قبیحه و شنیعه‌ی آنان مثل برگ‌های خزان ریخته‌اند. طالبان از زمان همکاری با آمریکا، نه تروریست هستند و نه بنیاد‌گرا. نه قتل عامی مرتکب شده‌اند و نه سرزمینی را به آتش کشیده‌اند. عجب خاصیتی دارد این دوستی با آمریکا! گروهی را از این رو به آن رو می‌کند.
سیاست اغفال و تحمیل سیاستی است که همواره قدرت طلبان و انحصار گرایان از آن برای رسیدن به اهداف اصلی و استراتژیک خویش بهره برده اند و می‌برند.
مذاکرات قطر را می توان از لحاظ اهمیت استراتژیک و نتایج سیاسی ـ ساختاری تاحدود زیادی با اهمیت مذاکرات بن مقایسه نمود. مذاکرات بن، به توافقی منجر شد که از لحاظ سیاسی وساختاری فصل تازه ای درحیات سیاسی و مناسبات قومی و بنیادهای فرهنگی ـ اجتماعی جامعه ی افغانستان گشود.
حذف هدفمند و سازمان‌یافتۀ زبان فارسی در افغانستان، نشانگان برجستۀ همسویی حکومت و طالبان در جبهۀ فرهنگی است.
ملت خواهان نظام جمهوری است. جمهوریتی که “جمهورِ” شهروندان در آن حرمت و اصالت و مالکیت و فاعلیت داشته باشند.
والى ننگرهار ( همان امرخیل معروفِ سابقه دار ) اعلام کرده که توزیع دو میلیون پشه خانه را براى مردم این ولایت آغاز کرده است.
آنچه سیداکبر آقا درباره مذمت درج اسم مادر در تذکره الکترونیک گفته است، فرهنگ محیط و جامعه خود را ترجمه کرده است.
بر پایه‌ای احتمالات و گمانه‌ها، حتی در صورتِ موفقیتِ مذاکرات قطر و برقراری صلح میان دولت و جناحِ غالبِ طالبان، باز هم افراط‌گرایی و خشونت و ترور و ناامنی از این سرزمین برچیده نخواهد شد.