زبان فارسی افزون بر این که زبان رسمی کشور است، از نظر اهمیت زبانی، شمار گویندگان، زبان میان قومی و از حیث متن و آثار تولید شده، همچنین از این زاویه که پس از زبان عربی قرن ها زبان دوم مسلمانان بوده، زبانی نیست که این گونه ناشیانه در حق آن جفا می شود.
مردم می دانند این گروه تمامیت‌خواه اگر دوباره بر افغانستان مسلط گردد، قطعا برای ساکت کردن دیگران رفتار گذشته بکار می برند و به قول و قرارهای فعلی خود پشت می‌کنند.
برای من سخت‌ترین صحنه‌های جنگ‌های اخیر در افغانستان، پناهنده شدن نظامیان افغانستان به نیروهای مرزی ازبکستان، تاجیکستان و ایران است.
هرچند در شرایط بحرانی و اضطراری کنونی و فضای پرتهاجم و بی‌تفاهم فعلی، تمامِ مردم افغانستان در وضعیت آشفتگی و فروپاشی قرار گرفته‌اند؛ اما اقلیّت قومی ـ مذهبی شیعه و هزاره‌ای این سرزمین در وضعیتِ وخیم‌تر از دیگران قرار دارند و عملاً میان مرگ و زندگی/بقا و فنا در نوسان‌اند.
مساله اینجاست که تعهد طالبان به عدم همسایه آزاری تا چه میزان می تواند درست و قابل باور باشد. در این راستا کشورهایی مثل پاکستان، روسیه و دیگر کشورهای منطقه اگر این ادعای طالبان را باور کنند، به نوعی با آبروی خود قمار کرده اند!
طالبان از حکومت داری ( آنهم در قرن ۲۱) چیزی نمیداند پایه های استحکام طالبان بر سینه جنگ و ستیز بنا نهاده شده است این گروه در میدان صلح، مصالحه، مذاکره، ارائه ارزشها، حکومت داری، سیاست و کیاست، توسعه و بالنده گی، هنر و استعداد، عقل گرایی و واقع گرایی، اندیشه و علم و… هیچ چیزی در چانته ندارند!
ترس از این است که یک فریب بزرگ در میدان جنگ افغانستان در جریان باشد.
اخیرا شنیده مى شود که پیشروى هاى سریع طالبان حتى خودشان را نگران و مشکوک و محتاط کرده.
دیگرانی که عقل دارند موشک بالستیک آزمایش می‌کنند و پیام آن را دوستی و امنیت برای منطقه اعلام می‌کنند اما دیوانه ما در افتتاح سد کمال خان تفوه کرد که پس از این آب را به قیمت نفت به ایران می‌فروشد.
افغانستان اکنون با تصرفات طالبان بار دیگر در صدر اخبار مهم منطقه‌ای و جهانی قرار گرفته است. در چنین شرایطی سیاست خارجی مداخله‌جوی ترکیه برای ادامه حضور در افغانستان بدون افزایش تعداد نیروهای نظامی خود را باید یک رویکرد خطرناک برشمرد که پوششی برای ترانزیت و انتقال گروه های افراطی وابسته خود از لیبی و سوریه به افغانستان است.
نیروی نظامی ۵۰۰ نفره ترکیه در افغانستان در حال حاضر حتی قادر به حفظ جان خود در مقابل طالبان نیز نخواهند بود تا اینکه بخواهند اداره و امنیت میدان هوایی کابل را بر عهده بگیرند. بنابراین تنها راه دولت اردوغان برای حفظ خود در افغانستان و تحقق سیاستگذاری خارجی ستیزه‌جوی خود در این کشور، اعزام گروه های افراطی به افغانستان خواهد بود تا با کمک آنان بتواند به اهداف سیاست خارجی خود دست یابد.