باید دینامیک کنونی طالبان را در جبهات سیاسی، دیپلوماتیک و میدان جنگ متوقف یا حداقل ضعیف ساخت. استعفای اشرف غنی و تشکیل یک “حکومت موقت صلح و منافع ملی” چنین دینامیزمی را میتواند ایجاد کند.
روحانی پس از مشخص شدن پیروزی رئیسی بلافاصله برای عرض تبریک به دفتر وی حضور یافت و حضورا در جمع تعدادی خبرنگاران موفقیتش را در جلب اعتماد مردم تبریک گفت و ایشان را فرد مدیر، مدبر و با تجربه معرفی نمود و صریحا اعلام همکاری کرد و دولت آینده را برخوردار از حمایت مردمی قلمداد نمود.
جایگاه استراتژی چین در افغانستان پس از امریکا نیز تحت الشعاع همین پیچیدگی ها قرار گرفته است. در صورت حضور نظامی امریکا، پکن مسئولیت هرآنچه اتفاق می افتد را برعهده امریکا می گذارد. وقتی امریکا خارج شود، این بهانه استفاده ملموس بر روی زمین را از دست می دهد.
ویرانى و درندگى در کمین است. راهى جز حمایت از نیروهاى ایثارگر امنیتى و تقویت آنان در قالب تشکل هاى نظامى محلى و مردمى وجود ندارد. مردم آماده همکارى هستند اما نمى دانند این آمادگى را به کجا عرضه کنند. هیچ آدرس و ساختارى در حکومت براى جذب همکارى هاى مردمى وجود ندارد.
ما مردم هزاره دو راه بیشتر نداریم. یا باید در برابر زور گویی های طالب مقاومت کرده و مردانه از سرزمین و هستی خود دفاع نمائیم. یا تسلیم شویم و زندگی همراه با ذلت و تحقیر در سایه حکومت طالب را بپذیریم.
دلیل قدرت آمریکا فقط اقتصاد و امور نظامی نیست. مؤثرترین عامل نفوذ و سلطه‌ی آمریکا در جهان، رویکرد فرهنگی آن است.
تاریخ فراموش نخواهد کرد که چقدر جوانان تحصیل کرده و نخبگان دانشگاهی ما در میدان دهمزنگ پرپر شدند و یا مسلخِ نونهالان دانش آموزان در آموزشگاه کوثر و موعود و مکتب سید الشهداء برای همیشه در حافظه تاریخ می ماند و همه این ها از بی عرضگی همان افرادی است که در وقت گرفتن آرای هزاره ها، هزار نوع دروغ و شعارهای فریبنده برای تامین امنیت هزاره ها سرداده بودند و اما به هیچ یکی از وعده ها عمل نکردند که هیچ، بلکه قتل عام ها راه انداختند.
برای نخستین بار در تاریخ مسابقات تکواندو یک جوان افغان با گرفتن مقال طلا در وزن خود قهرمان آسیا شد.
اگر یک فرد معتدلِ انتقاد پذیر، حاکم مى بود، با همه سران قومى – سیاسى، در این مقطع کنار مى آمد، موقتا امتیازات شان را قطع نمى کرد، یک ساختار با صلاحیت براى شان ایجاد مى کرد و از نفوذ و توان آنان براى پیروزى جنگ و حمایت از نیروهاى امنیتى استفاده مى کرد.
هزاره‌ها مجبورند برای بقا بجنگند، اما توده ها نمی‌توانند رهبر خود باشند، بناء لازم است نخبگان و بزرگان سیاسی فارغ از اختلافات جریانی و فکری، به سرنوشت این قوم اهتمام حقیقی قایل شوند، و آنان را به جایگاهی که شایسته شان است بر گردانند.