استیو مک کوری

در صورتیکه مایل هستید در یک رشته به موفقیت برسید، بهترین و ارزان ترین راه آشنایی با کسانی ست که در آن رشته به موفقیت قابل ملاحظه نایل آمده اند.

در این راستا نام استیو مک کوری را در دنیای عکاسی به ویژه فوتوژونالیزم نباید فراموش کرد.

وی یکی از برجسته ترین عکاسان جنگی به شمار می رود که در لیست برترین عکاسان بیسیاری از موسسات صاحب نام دنیا قرار گرفته است.

وی توانسته با عکس هایی که از صحنه های جنگ و درگیری در اقسا نقاط دنیا گرفته عواطف و احساسات انسان ها را منتقل و منجر به بیداری روحیه صلح طلبی شود. 

عکسی که وی از یک دختر افغانستانی در کمپ مهاجرین افغانستانی در پاکستان گرفت هنوز هم در بین بهترین عکس های دنیا قرار دارد.

با ما همراه شوید تا استیومک کوری را بهتر بشناسید:

آغاز عکاسی

استیو مک کوری پس از اتمام تحصیلاتش در رشته تاریخ و سینما به عکاسی روی آورد و توانست در مدت کوتاهی به شهرت جهانی برسد.

وی در سال ۱۹۵۰ میلادی در فیلادلفیا امریکا چشم به جهان گشود. وی در شروع کار خبری اش برای کی روزنامه محلی کار می کرد و وظیفه داشت از جشن ها، مسابقات ورزشی و  هنری در مدارس عکس بگیرد.

عکس هایی که وی در آن زمان می گرفت با علاقه مندی عمومی روبرو نمی شد واین کار وی را خسته و دلزده کرد.

استیو در ادامه تصمیم گرفت به یکی دیگر از رویاهایش که همان سفر بود بپردازد. همین رویای استیو مک کوری بود که پای او را به اردوگاه مهاجرین افغانستانی در نصیرآباد پاکستان کشاند و وی توانست با عکسی که از یک دختر افغان با چشمان گرد، بزرگ و سبز گرفت برای خود شهرت جهانی به دست آورد.

عکاسی مونالیزای جهان سوم

استیو مک کوری در سال ۱۹۸۵ میلادی در اردوگاه مهاجرین افغانستانی در نصیرآباد پاکستان عکسی از یک دختر افغان به نام شربت گل گرفت.

این عکس در همان سال عکس روی جلد مجله نشنال جئوگرافیک شد و به چنان شهرتی رسید که لقب مونالیزای جهان سوم را برای صاحب عکس که یک دختر دوازده ساله افغانستانی بود به ارمغان آورد.

پس از گرفتن این عکس استیو دیگر خبری از شربت گل نداشت تا اینکه پس از هفده سال دوباره به جست وجوی شربت گل برآمد و وی را پیدا کرد و عکسی دیگر از او گرفت. شربت گل که اینکه زنی ۳۰ ساله بود و چندین فرزند داشت خیلی شکسته و پیر شده بود و از آن چشمان سبز و درخشان دوازده سالگی اشت دیگر خبری نبود.

عکسی که استیو مک کوری از سی سالگی شربت گل گرفت یک پرتره واقعی از درد و رنج هایی ست که ممکن است برای یک انسان در مسیر زندگی اتفاق بیفتد.

تکنیک های استیومک کوری در  عکاسی

بدون شک چیزی که سبب شهرت جهانی استیو مک کوری شد همان پرتره و عکس های با کیفیتی بود که وی از صحنه های مختلف جنگی و غیر جنگی در سراسر دنیا گرفت.

وی برای گرفتن عکس های خارق العاده از برخی تکنیک های طلایی ویژه خود استفاده می کرد.

«استفاده از کل کارد، قانون یک سوم طلایی، خطوط هدایت کننده، استفاده از خطوط مورب، توجه به فریم واستفاده از تکنیک قاب در قاب، نقوش و حالات پس زمینه» از جمله تکنیک های استیو در خلق عکس های تاثیرگذار و زنده می باشد.

سفر به افغانستان، نقطه اوج استیومک کوری

همان طور که دیدید استیومک کوری با عکسی که از یک دختر افغان به نام شربت گل گرفت به شهرت جهانی دست یافت.

استیو که کار برای یک روزنامه محلی را برای خود کسل کننده می دید به سفر روی آورد و عکاسی را ادامه داد.

بسیاری سفر به  افغانستان را نقطه اوج فعالیت های هنری استیو می دانند.

وی فعالیت خود به عنوان یک عکاس بدون مرز را در سال ۱۹۷۸ از هند آغاز نمود. بعد از یک سال کار در هند به شمال پاکستان رفت.

در هتل محل اقامت استیو دو شهروند افغان نیز حضور داشتند. استیو پیشنهاد این دو شهروند افغان مبنی بر عکاسی از کوه های مرزی افغانستان که در آن زمان درگیر جنگ بود را پذیرفت و همراه آنان رهسپار افغانستان گردید.

اینکه باید به صورت غیرقانونی از مرز می گذشت و وارد یک کشور جنگ زده با انبوهی از  اتفاقات احتمالی بد می شد در ابتدا استیو را ترسانده بود.

ورود استیو به افغانستان در زمان حمله اتحاد جماهیر شوروی سابق سبب شد بهترین عکس ها از این تجاوز توسط استیو گرفته شود.

استیو هنگام بازگشت به پاکستان، مجبور شد فیلم ها را به عمامه اش بدوزد یا آنها را در جوراب و لباس هایش پنهان کند تا اگر دستگیر شد فیلم ها در امان باشد.

استیو اما به سلامت وارد پاکستان شد و عکس هایش در نیویورک تایمز به چاپ رسید. استیو حتی چند ماهی برای Times کار کرد و سپس همکار نشنال جئوگرافی شد.

استیو و خطرات مسیر عکاسی

کسانی که با جنگ و شرایط جنگی آشنایی دارند بدون شک می دانند که عکاس جنگی بودن با خطرات زیادی همراه است.

استیو مک کوری هم از این قاعده مستثنی نیست. وی در طول فعالیتش به عنوان یک عکاس جنگ با خطرات زیادی روبرو شده است.

استیو یک بار در هند تا آستانه غرق شدن پیش رفت و بار دیگر در هواپیمایی در یوگوسلاوی تا عمق ده فوتی آب فرو رفت.

در هردوی این رویدادها استیو با مرگ فاصله چندانی نداشت اما همچنان ریسک کرد و به کارش ادامه داد تا توانست عکس هایی خلق کند که با بینندگانش ارتباط برقرار می کرد و چنان با کیفیت بود که انگار بیننده خود سر صحنه حضور دارد.

به هر صورت زندگی کاری استیو مک کوری با آغاز سفرهایش به کشورهای مختلف به صورت یک دفعه تغییر کرد و او توانست با عکاسی در کشورهایی همچون هند، پاکستان و  افغانستان هم به شهرت جهانی برسد و هم در ترویج فرهنگ صلح طلبی و صلح خواهی در میان مردم جهان تلاش کند.

به باور کارشناسان عکس های استیو از چنان جذابیتی برخوردار هستند که انگار با بیننده خود حرف می زند. پرتره دختر افغان استیو هنوز هم جذاب به نظر می رسد.