گوساله حیوان بی ازاریست

گوساله حیوان بی‌آزار و دوست داشتنی است، اما در فرهنگ و ادبیات کهن فارسی نماد جهالت، نادانی و حماقت و در عین خودخواهی و خود بزرگ‌بینی است. در عرف عامیانه به کسی که با بلند پروازی لاف انجام کاری را می‌زند که از توان و طاقت وی خارج است، گوساله خطاب می‌شود.

گروهی که ادعای اداره بهتر یک کشور را داشته باشد، بدون آن‌که آموزش‌ها و مهارت‌های گوناگون سیاست، مدیریت، اقتصاد، حقوق، جامعه‌شناسی و… را از مجاری ذی‌صلاح دیده باشد، اطلاق عنوان گوساله بر آنها درست به کار رفته است.

گماشتن افراد کم‌سواد و در حد عوام در راس وزارت‌خانه‌های اقتصاد، فرهنگ، مخابرات، تحصیلات عالی، داخله، جارجه، بانک مرکزی، دانشگاه کابل و… با عنوان‌های ملا، قاری و مجاهد و ادعای اداره آن نهادها به وجه بهتر از گذشته با استدلال پاکدستی، تقوا و عدم فساد، جهل مرکب است. جهل مرکب آن است که کسی مثلاً از علم اقتصاد چیزی ندادند و نداند و نپذیرد که نمی‌داند! این درست همان مصداق گوساله در ادبیات فارسی است.

سید محمد حسینی