چه کسانی پاریس را به آتش کشیدند؟

اطلاعاتی که از عاملان حملات خونین پاریس به دست آمده نشان می‌دهد طراحان و عاملان اصلی این حملات خونین اکثرا در اروپا به دنیا آمده و شهروند این کشورها هستند.

در همان ساعات اولیه حملات پاریس یکی از روزنامه ‌نگاران فرانسوی گفت اگر عاملان حمله شهروندان فرانسوی باشند، این حمله دیگر تروریستی نیست، نوعی جنگ داخلی است، چون شهروندان فرانسوی به روی هموطنانشان اسلحه کشیدند.

گفته می شود عبدالحمید اباعود که چهارشنبه کشته شد از سوریه برگشته بود تا این عملیات را رهبری کند. او اهل مولنبیک، محله ای در بروکسل بلژیک است.

ابراهیم عبدالسلام عامل یکی از حملات انتحاری و برادرش صلاح عبدالسلام که متواری است، هر دو همچون اباعبود بلژیکی-مراکشی هستند و در همین محله مولنبیک بزرگ شده‌اند. اسماعیل مصطفی و یکی ازهمدستانش که عامل حمله انتحاری به سالن کنسرت متال در پاریس بودند فرانسوی-الجزایری هستند.

هر چه اطلاعات بیشتری از هویت مهاجمان به دست می آید، نام شهروندان اروپایی که در این کشورها به تندروها پیوسته اند بیشتر و بیشتر شنیده می شود. در دو سال گذشته شهروندان بلژیکی و فرانسوی بیش از سایر کشورهای اروپایی به داعش پیوسته اند.

بسیاری می پرسند چرا فرزندان خانواده هایی اکثرا از دست خشونت، دیکتاتوری یا احتمالا به دلیل اقتصادی سرزمین اجدادیشان را رها کرده و به اروپا آمده اند، حالا می خواهند اروپا را به آن شرایط برگردانند؟

اگر به پیشینه این افراد نگاه کنیم، بسیاری از آنها با قانون مشکل داشته اند. معمولا در محله های حاشیه شهرهای بزرگ، با آمار بیکاری بسیار بالا، زندگی می کرده اند. عبدالحمید اباعود که گفته می شود طراح اصلی حملات مرگبار پاریس بوده در سال ۲۰۱۰ به جرم سرقت مسلحانه در بلژیک بازداشت شده بود. صلاح عبدالسلام بیکار بوده و و نتوانسته بود شغلی مناسب پیدا کند.

نکته مشترک در بین تندروهای کشورهای اروپایی این است که این افراد به شهروندان کشور خودشان حمله می‌کنند. مثلا تندروهای بریتانیا در بریتانیا دست به عملیات می‌زنند. در حملات مرگبار انتحاری سال ۲۰۰۵ در لندن همه مهاجمان بریتانیایی و به جز یک نفر بقیه پاکستانی‌تبار بودند. در فرانسه نیز فرانسوی زبانان بلژیک و فرانسه با همدستی هم عملیات پاریس را انجام دادند.

این نشان می‌دهد که نابرابری شرایط در این کشورها برای تحصیل و شغل مناسب، باعث کینه این افراد از جایی شده که در آن بزرگ شده‌اند. بسیاری از عاملان حملات در اروپا در زندگی شخصی موفق نبوده‌اند. آنها جویای نام بودند و فکر می‌کردند با فشار دادن دکمه جلیقه انفجاری و کشتن “غربی‌های کافر” به بهشت می‌روند.

گروه‌های تندرو همچون القاعده و حال داعش این افراد را شناسایی و جذب می‌کنند. تندروها ماه‌ها روی این افراد کار می‌کنند تا ذهنشان را برای حملات خونینی همچون پاریس و لندن آماده کنند. اما عده ای از آنها نیز به خاطر ایدئولوژی و این باور که باید با “کفار غربی” جنگید دست به اسلحه می‌برند.

به گزارش بی بی سی، پس از حمله پاریس، فرانسوا اولاند رئيس جمهوری فرانسه گفت: “با هر کسی همکاری و از هر امکاناتی برای نابودی کامل داعش استفاده خواهیم کرد. قانون اساسی باید تغییر کند تا بتوان تندروهای اسلامی را از کشور اخراج کرد.” در همان شب ده‌ها جنگنده فرانسوی داعش را در رقه بمباران کردند.

اتین بوتیک یکی از فعالان حقوق بشر فرانسه با دقت به سخنان اولاند گوش می‌داد. پس از صحبتهای او با عصبانیت گفت: “او چه کسی را می‌خواهد بیرون کند؟ علیه چه کسی می‌خواهد اعلام جنگ کند؟ بسیاری از اینها حتی پدرانشان هم اینجا متولد شده‌اند. بهترین غذاهای ملی ما غذای شمال آفریقاست. ما در هم آمیخته‌ایم. این صحبت‌ها، مسکنی موقت برای دردهای فرانسه است و او می‌خواهد بگوید ما قدرتمندیم. ما باید بفهمیم چرا جوانان ما حاضرند به هموطنانشان آسیب بزنند. بسیاری از آنها فقط گذرنامه فرانسوی دارند و فقط به زبان فرانسه صحبت می‌کنند.”

حتی اگر اولاند موفق شود قانون اساسی را عوض کند، نخواهد توانست تندروها را که در فرانسه متولد شده‌اند، اخراج کند. براساس منشور سازمان ملل متحد نمی‌توان فردی را از حق شهروندی محروم کرد.

از یک راننده تاکسی در پاریس پرسیدم اهل کجایی؟ در جواب خندید و گفت: “آمدند ما را مستعمره کنند، حال خودشان مستعمره ما شده‌اند. در هر خانواده فرانسوی می‌توان یک تونسی، الجزایری یا مراکشی یافت.”

او اهل الجزایر بود و پدرش نیز در فرانسه متولد شده بود. ده درصد جمعیت فرانسه، نزدیک به شش میلیون نفر، مسلمان هستند و ۷۰ درصد مسلمانان این کشور در اصل از تونس، الحزایر و مراکش هستند.

حملات پاریس بسیاری از مسلمانان فرانسه را نگران کرده است. آنان نگرانند عده ای تندرو، هر چند اندک‌شمار، شکاف و تنش میان آنان و جامعه فرانسه را بیشتر کنند.