هفت ثور، ترکیدن غده چرکین

حادثه ۷ ثور ۱۳۵۷ رویدادی ناگزیر بود. مجموع دلایل/علل و زمینه‌ها همانند یک غده چرکین متورم شده، آماده ترکیدن بود. واکنش ناشیانه داووخان در مسکو، سرکوب سیاسی در داخل و بازداشت سریع رهبران حزب خلق، شتاب در صدورحکم اعدام آنان، پوشالی بودن نظام حکومتی بر خلاف ظاهر پرصلابت و مستبدانه آن و انتظار شدید جامعه برای یک تحول، همه اینان سبب شد که این غده چرکین در ۷ ثور ۱۳۵۷ دهان بازکند و بترکد.

این‌که سیاست‌گران جدید بگونه ای باز همان راه و روش گذشته را، با نام دیگر دنبال کردند، نشان داد که ترکیدن این غده چرکین نتوانسته است که ریشه عفونت‌های تاریخی و سیاسی را نشان دهد تا برای بیرون کشیدن و خشکاندن آن چاره اندیشی شود. با گذشت هر روز فاجعه پی فاجعه دهان می‌گشود و در برابر آن هیچ تدبیر و چاره اندیشی برای ریشه کن ساختن ریشه‌های عفونت تاریخی و سیاسی و پیشگیری از گسترش فاجعه وجود نداشت. همه خود را به تقدیر حوادث سپرده بودند. جامعه افغانستان جولانگاه نقشه‌های خیالی دیگران و تصورات ناقص خود ما گردید.

هنوز که هنوز است متاسفانه ما در همان شرایط قرار داریم. هیچ چیزی تغییر نکرده است. وضعیت جاری در کشور و چگونگی کنش و واکنش ما نسبت به این وضعیت تاسف انگیز و ذلت بار ، حکم می‌کند که امروزیان حق ندارند تمام ملامتی‌ها، ناکامی‌ها، بی‌شرمی‌ها، فرصت سوزی‌ها و به خواری کشاندن مردم را به عاملان کودتای هفت ثور و یا حتا پیش از آن حواله دهند.

تجربه بیش از دو قرن سیاستگری و حکومتداری در افغانستان آشکار ساخت که ما بیش ازآنچه که در آن قرار داریم، لایق نیستیم. درست است که مدعی تاریخ پنج هزارساله ایم، سرزمین خود را مهد تمدن می‌دانیم، به غیرت افغانی می‌نازیم؛ اما در برابر آن، چیزی که جامعه ما را در ورود به جامعه پیشرفته و انسانی اجازه دهد نداریم؛ ما حافظه تاریخی برای عبرت آموزی از رویدادها نداریم، ما ظرفیت استفاده از دست آوردهای تمدن بشری را نداریم، ما عقل فردی و جمعی نداریم، ما با علم و دانش و حتا فهم سازنده از دین سرستیز داریم. ما با چنین کاستی‌های بنیادین چگونه می‌توانیم خود را از توهمات عفونت‌زای تاریخی-سیاسی رها سازیم.

بنابراین تازمانی که اینگونه ایم و چشم بصیرت و عقل عبرت بین را بر واقعیت‌های اجتماعی و سیاسی و تغییرات بنیادی که در جهان ظهور کرده است، ببندیم، هر روز ما هفت یا هشت ثور و هر روز سیاه وننگین دیگر خواهد بود، و هر رژیم و حکومت ما شرم‌آورتر و شوم‌تر از سلسله جنبانان پیشین، و نصیب ما از زندگی نیز فقط گلیم سیاه خواهد بود!

شکور اخلاقی