صلح واقعی در گرو جنگ واقعی

تا کشتی جنگی طالبان با صخره سخت مقاومت برخورد نکند، سخن گفتن از صلح بی‌معنا است. این سخنی است که بیست سال تجربه ناکام و سیاست‌های اشتباه گذشته آن را اثبات می‌کند. دولت‌مردان قوم‌گرا، در پندار وهم‌آلود فکر می‌کردند که اگر در برابر طالبان نرمش نشان داده‌شوند، آنان به صلح ترغیب خواهند شد. از این‌رو، در کمال تعجب، از بودجه جمهوریت، به امارت کمک کردند، طالبان را برادر خواند، مناطق و ولسوالی‌ها را به آن‌ها واگذار کردند. به نیروهای نظامی اجازه پیش‌روی و جنگ تهاجمی ندادند، نیازمندهای نیروهای خط مقدم جبهه را اکمال و تامین نکردند، اسیران طالبان را بدون گرفتن امتیاز رها کردند. دیده می‌شود که آن سیاست‌ها، همه از بنیان خیال، خام و باطل بوده‌اند و طالبان هر روز جری‌تر و گستاخ‌تر شدند و اینک تقریبا پا را بر گلوی حکومت گذاشته‌اند.

بنابراین اینک زمانی آن فرارسیده‌است که تجربه‌های ناکام و سیاست‌های اشتباه گذشته کنار گذاشته‌‌شود. اگر مقصود نهایی آن است که باید با طالبان صلح واقعی انجام شود، نخست باید جنگ واقعی و بی‌رحمانه با طالبان صورت گیرد به گونه‌ی که آنان در میدان‌های نبرد، جز حجم آتش، فراروی خود چیز دیگر نبینند، تا به این‌ صورت، طعم واقعی جنگ را بچشند و کشتی جنگی خود را در مواجه صخره سخت مقاومت مشاهده کنند. بدون تردید این رویکرد، به‌صورت قهری و منطقی، بستر مناسب را برای صلح واقعی هموار خواهد کرد.

دکتر سید جواد سجادی