رمزگشایی از تعبیر ابراهیمی در مورد حکومت
- انتشار: ۱ جدی ۱۳۹۳
- سرویس: دسته بندی نشده
- نویسنده: مجتبی کوثری
- شناسه مطلب: 2126
رئیس مجلس نمایندگان ایجاد حکومت وحدت ملی را دلیل اصلی مشکلات سیاسی، اقتصادی و امنیتی در کشور خوانده گفت که حکومت وحدت ملی یک تشکیلات غیر قانونی است و به خواست خارجی ها در سفارت امریکا ایجاد شده است.
عبدالرؤوف ابراهیمی این اظهارات را در جلسه عمومی روز شنبه مجلس بیان کرد. و گفت:«حکومت اجباری ساخته امریکا در داخل سفارت امریکا بود. پیامد حکومت وحدت ملی چه شد؟ همین حکومت وحدت ملی را ما و شما دیگر بدیلی نداشتیم سی سال ما قربانی دادیم در نهایت ناگزیری در مخالفت صریح قانون اساسی ما این را پذیرفتیم.»
این اظهارات او با واکنش برخی نمایندگان مواجه شد. شکریه بارکزی؛ نماینده کابل در مجلس گفت:«حکومتی را که شما امروز به عنوان حکومت غیر مشروع و ساخته شده در سفارت امریکا گفتید، لطفأ فراموش نکنید که به خاطر این حکومت میلیون ها افغان به پای صندوق های رای رفتند.»
در مجلس نمایندگان از این نوع بگومگوها، کم روی نمی دهد؛ به ویژه در وضعیتی که مجلس در برخی روزها برنامه ای برای بحث نیز نداشته باشد؛ آنگاه بازار اتهام زنی، موضع گیری های مسموم و حملات شدید علیه مقامات، وزرا، حکومت و وکلا علیه همدیگر، داغ تر از هر روز دیگر است.
با این حال، به نظر می رسد چیزی در این میان وجود دارد که مشاجره اخیر رییس مجلس نمایندگان با شکریه بارکزی؛ نماینده کابل را جالب توجه نشان می دهد.
آقای ابراهیمی کمتر زبان به انتقادهایی تا این مایه تند می گشاید؛ زیرا او خود رییسی است که بر پایه یک مصلحت و در یک شرایط ناگزیری برای رهایی از بن بست، روی کار آمده است.
وقتی عبدالرؤوف ابراهیمی، به ریاست مجلس شانزدهم منصوب شد، همکاران او نخستین کسانی بودند که زبان به انتقاد گشودند و گفتند کسی که در دور پیشین مجلس، حتی یکبار صدایش را به حمایت و نمایندگی از موکلانش در خانه ملت بلند نکرد، چگونه می تواند به یکباره سرپرستی همه مجلس را بر عهده بگیرد؟ اما صرف نظر از این انتقادها، بخت با آقای ابراهیمی یار بود و همای سعادت و دولت، سایه اش را بر سر او گسترده بود.
بر این اساس، ریاست ابراهیمی هم درست مانند ریاست جمهوری اشرف غنی، برآیند آرای مستقیم انتخاب کنندگان نبود. هردو بر پایه یک مصلحت و ناگزیری به قدرت رسیدند. در این میان، اگر یکی – به تعبیر رییس مجلس- در سفارت امریکا برگزیده شده و دیگری در نتیجه یک شب نشینی چندجانبه و خصوصی، شاید تغییری در اصل و ماهیت ماجرا ایجاد نکرده و صورت مساله را پاک نکند.
با این حساب، در یک مقایسه ساده می توان پاسخ انتقاد هرچند وارد و درست آقای ابراهیمی را داد؛ اما در جانب دیگر این مشاجره، نباید از یاد برد که دفاعیه شکریه بارکزی نیز به همان اندازه سست و بی بنیاد است.
در این شکی نیست که میلیون ها نفر به پای صندوق های رأی رفتند؛ اما در نهایت، این جان کری؛ وزیر خارجه امریکا بود که نه یکبار بلکه دوبار راهی کابل شد؛ تا در نهایت، سران سازش ناپذیر دو تیم را حول محوری به نام حکومت وحدت ملی، فراهم آورد؛ در غیر آن، در هیچیک از برگه های رأیی که میلیون ها شهروند افغانستان، آن را علامت زدند، ریاست جمهوری همزمان اشرف غنی و عبدالله درج نشده بود؛ بنابراین، حضور میلیونی رأی دهندگان، مشروعیت حکومت وحدت ملی را تأمین و تضمین نمی کند.
مشروعیت این حکومت، برآمده از همان توافق سیاسی است که عبدالرؤوف ابراهیمی معتقد است در سفارت امریکا تدوین شده و سران حکومت وحدت ملی می گویند، نتیجه تفاهم دوطرف بوده است.
در این میان، اگر از مفاد و محتوا و پیام و پیامد این تعبیر رییس مجلس و دفاعیه ناقص و ناقابل شکریه بارکزی صرف نظر کنیم، نکته مهم دیگر، موضع گیری شدیداللحن مجلس، علیه حکومت تازه است.
افزون بر انتقاد مسموم و براندازنده عبدالرؤوف ابراهیمی از مشروعیت حکومت، مجلس یک التیماتوم نیز تعیین کرد و گفت اگر حکومت تا یک هفته دیگر، کابینه را معرفی نکند، آنگاه این نهاد، تصمیم دیگری خواهد گرفت.
این یک تهدید مستقیم بود. اینکه تصمیم دیگر همکاران آقای ابراهیمی در خانه ملت چه خواهد بود، روشن نیست؛ اما در حال حاضر، مهم این است که مجلس، با زبان هشدار و تهدید و انتقادهای گزنده و ویرانگر در برابر حکومت تازه ظاهر شده است و این، پیامد خوش عاقبتی را برای آینده روابط دو قوه، نوید نمی دهد، به ویژه اگر حکومت اشرف غنی نیز تلاش نکند از رویکرد کرزی در تقابل با مجلس، فاصله بگیرد.
نظرات(۰ دیدگاه)