حکمتیار و آرزوهای برباد رفته

چه روزگاری بود وقتی در کمپ ورسک در پشاور ده‌ها هزار نفر در سخنرانی‌‌های‌ حکمتیار صاحب گردهم می‌آمدند و پس از هر تهدیدش نعرهٔ تکبیر سر می‌دادند. او دوست داشت فاتحانه و با کاروان «جهادی» به کابل داخل شود. اما پس از سرنگونی دولت داکتر نجیب‌الله این آرزوی حکمتیار صاحب برآورده نشد.

وقتی نظام اول طالبان در ۲۰۰۱ سقوط کرد، او ۱۷ سال تلاش کرد تا دولت مورد حمایت امریکا را سرنگون کند. مثل طالبان افرادش در جنگ علیه غربی‌ها و نیروهای امنیتی سابق افغانستان حتی از عملیات انتحاری هم دریغ کردند.

سرانجام با پشتیبانی غرب با حکومت مخلوع (که بارها آن را دست‌نشانده خطاب کرده بود) صلح کرد و در ماه می ۲۰۱۷ وارد کابل شد. شاید آرزو داشت که رهبری از دست رفته‌اش را احیا کند، که آن هم تحقق نیافت.

با فرار اشرف غنی او گفت، امارت اسلامی طالبان را بر دولت پیشین (که از حمایت مالی و امنیتی آن برخوردار بود و تلاش هم کرد رئیس جمهور شود) ترجیح می‌دهد.

اکنون این روزها حکمتیار صاحب در کابل نه تنها دیگر نمی‌تواند خطبه‌های جمعه‌اش را ایراد کند و صریح انتقاد کند، که براساس گزارش‌ها فضا بر او بیش از گذشته تنگ‌تر شده، ظاهرا به حدی رسیده که از راه دور، و بازهم به کمک تکنولوژی غربی، با هواداران و اعضای حزبش صحبت و درد دل می‌کند.

حتی در این وضعیت هم او دلواپس مخالفان دیرینه‌اش و نشست‌های اخیر آنها در مسکو، دوشنبه و ویاناست: «احتمالاً این کشورها که منافع استراتژیک خود را با وضعیت افغانستان گره زده‌اند، در عقب آنها هستند و می‌خواهند فشار وارد کنند.»

در حالی که واقعیت این است که تمام موثریت چنین نشست‌ها در چند خبر و تبصره اینجا و آنجا خلاصه می‌شود.

همزمان از سخنان او چنین می‌نماید که دل پر علیه طالبان دارد، که در آگست ۲۰۲۲ گفت امارت‌شان را بر دولت مخلوع اشرف غنی ترجیح می‌دهد.

حسیب عمار