حماقتی به‌نام گریز کور از اکنونبد

وضعیت افغانستان در سده‌ها و دهه‌های قبل را به‌طور دقیق نمی‌دانم؛ زیرا به روایت‌های تاریخی اعتماد لازم را ندارم. اما آنچه در این پنج‌دهه‌ی اخیر رخ داده است، برای من روایت تاریخی نیست که نتوانم به آن اعتماد کنم. این رخ‌دادها یا چشم‌دید و مشهود پدر و مادرم و نسل آنان است یا مشهود و چشم‌دید من و نسل من است. از این‌رو در این رابطه، با اعتماد بیش‌تر می‌نگرم و داوری و قضاوت می‌کنم. با توجه به این نکته، به‌نظرم در ایجاد رخ‌دادهای این پنجاه سال اخیر، که غالبا تلخ و ترس‌ناک است، یک نکته از جانب مردم و ملت برجسته است و آن گریز از اکنونبد به ‌سوی آینده نامعلوم است.
.
این گریز از اکنون به‌سوی آینده‌ی نامعلوم با سهم‌گیری مردم در حمایت از کودتای داوودخان و سهم‌گیری جدی‌تر مردم در حمایت از کودتای فاجعه‌بار سال ۱۳۵۷ و تشدید این حمایت‌ها در جهاد با شوروی قابل پیگیری است.
حتی امارت طالبان و نظام جدید نیز با استقبال و حمایت مردم بر افغانستان مسلط شدند.
خارجی‌های دور و نزدیک البته که این گریز را زمینه‌سازی کردند. مثل آنچه را که این روزها آمریکا انجام می‌دهد.
مردم افغانستان در همه‌ی این حمایت‌ها، به یک چیز می‌اندیشیدند: گریز از اکنون بد!
اما این‌که آیا گریز از اکنون بد ما را به آینده‌ی خوب می‌برد یا آینده‌ی بدتر، هیچ نیاندیشیدند و نیاندیشیدیم.
نتیجه این‌که آینده‌ی ما غالبا بدتر از اکنون بد ما بشود.
.
نتیجه: حداقل این‌بار را به آینده نیز بیاندیشیم. آیا رها شدن از اکنون بد، ما را به آینده‌ی بهتر می‌برد؟!

علی فائق