اگر تا دیروز درباره دستیابی کوریای شمالی به سلاح اتمی و هستهای، تردیدی وجود داشت، از امروز باید پذیرفت که این کشور به جمع کشورهای دارنده بمب هستهای از نوع هیدروژنی پیوسته است. البته بمب هستهای برای کره شمالی نه آب و نه نان میشود اما «پیونگیانگ»، هستهای شدن را در چارچوب منافع ملی خود تعریف کرده بود که سرانجام به آن دست یافت.
فاجعه میرزا اولنگ، جنایتی بود که طالبان عامل آن بودند. حمله به مساجد در هرات و کابل نیز جنایتی بود که گروه موسوم به داعش مسئولیت آن را به عهده گرفت.
زمانی که تری جونز کشیشِ سبیل کلفت(بروتی) در فلوریدا، تهدید کرد که قرآن را میسوزاند و سپس در سال 2011 به تهدید خود جامه عمل پوشانید، هیچ کشور اسلامی به اندازه افغانستان درتبوتاپ نبود. هر روز تظاهرات و تجمعاتی علیه آن عمل، برپا میشد و عدهای خشم خود را ابراز میکردند.
دررویدادتروریستی روزجمعه در مسجدامام زمان قلعه نجارهای کابل، براساس نقل قول های مختلف از 50 تا 150 نفر جان خود را از دست دادند و بیش از 200 نفر زخمی شده اند.
تروریسم مولود نامشروع اتحاد عربی، عبری، غربی است؛ این مولود خونخوار وخون ریز در مکان های متولد می شود که مردمان آن به بیماری جهل واختلاف دچار باشد؛ بی تردید زمینه زایش این مولود نامشروع در جهان اسلام جهل عمومی وبی خاصیت بودن حاکمان اسلامی است.
سرانجام پس ازمدت ها انتظار رئیس جمهورامریکا دونالد ترامپ استراتژی جدید ایالات متحده امریکا درارتباط به افغانستان را اعلام کرد.
بیانیه ی سروردانش معاون دوم ریاست جمهوری کشور در باب غیرعملی بودن نظام پارلمانی در کشور و نگرانی از پیامدهای منفی احتمالی آن برحسب دانش حقوقی و نیز وضعیت جاری کشور، دور از واقعیت نیست.
استقلال افغانستان در حالی روز شنبه 28 اسد، گرامی داشته شد که این مناسبت نیز مثل بسیاری از مسائل دیگر این کشور، با افراط و تفریط همراه بود. برخی 28 اسد سال 1298 خورشیدی را روز احیای ملت افغانستان و یک رویداد تاثیرگذار در جهان نامیدند اما در مقابل آن، تعداد دیگری، استقلال را از اساس رد کردند.
شب گذشته بعدازمدت ها خواستم میزگردهای کارشناسان سیاسی کشور! را ببینم و بشنوم. اما ای کاش نمی دیدم و نمی شنیدم. موضوع عمده این میزگردها اعلام سیاست جدید امریکا درباره افغانستان بود. برایم دو نکته بسیار جالب بود:
وقتی در اسپانیا، عدهای بر اثر حمله تروریستهای افراطی جان دادند؛ مردم آن کشور، گردهمایی ملی پرشکوه را تشکیل دادند که در آن عم از پادشاه، نخستوزیر و مردم عادی به یاد قربانیان، گردهم آمدند و یاد قربانیان را گرامی داشتند و در محل کشته شدن آنها، شمع روشن کردند و گل گذاشتند.