جزئیات تازه ای درباره چگونگی آماده شدن ایالات متحده امریکا برای خروج نیروهایش از افغانستان بدون اینکه این کشور را در هرج و مرج رها کند به بیرون درز کرد ه است.
از مجموع عملکردهای این ضلع دوستان شهید مزاری به خوبی پیداست که دشمنان خطرناکی بودند که در قالب دوستی، دانسته و زیرکانه و با مدیریت سازمان‌های استعماری و استخباراتی گام به گام در راستای نابودی حزب وحدت و شهادت شهید مزاری و یارانش حرکت نموده اند و به خوبی نقشه‌های انتقام جویانه را عملی کردند.
حزب وحدت به اندازه‌ای در این مسیر کشنده شتاب زده عمل نمود که نه تنها خود با حکمتیار فاشیست و چهره‌ی برجسته استبداد تاریخی هم‌پیمان گردید بلکه تبدیل به محور خدمت به استبداد تاریخی و پشتونیزم شده پیشگام برای عملی شدن طرح‌ها و نقشه‌های دشمنان بین‌المللی، منطقوی و داخلی این مردم گردید.
حضور پاپ در بیت ساده و بی آلایش مرجعیت جهان تشیع، نشانه ی قدرت و عظمت و جایگاه والای مرجعیت میان جوامع اسلامی است. آیت الله سیستانی کمر مقاومت را در برابر گروه های تکفیری بست و با فتوای تاریخی خود ریشه های داعش را خشکاند.
در آتش سوزی بندر ابو نصر فراهی مثل بندر اسلام قلعه باز هم آتش نشانی جمهوری اسلامی ایران به کمک افغانستان شتافت.
گلبدین حکمتیار از رهبران جهادی است که اعتقادی به مبارزه مدنی و مسالمت‌آمیز ندارد. او دایم برای رسیدن به قدرت از زور، خشونت و سلاح استفاده کرده و تکیه‌گاه خارجی داشته است.
با وجود طالبان، حکمتیار در جنوب پایگاهی ندارد. با پایین شدن از کوه، دیگر کسی از او حساب نمی برد. شمالیها دیگر با حکمتیار سنخیتی ندارند. ارگ او را مهره سوخته می پندارد. حکمتیار در هرحال یک بازنده است. چه جنوب ببرد چه شمال، چه طالب ببرد، چه ارگ.
دانشمندی گفته است که “زور” موجد حق است. حال باید افزود در عصر ظلمت، جایی که زور و هژمونی سیاسی جولان می دهد و همه شئون انسانی و عرصه جامعه را مسحور خود ساخته است، “عدالت” هم بسود “زور” داوری می نماید و یا “سکوت” اختیار می کند.
درست است که همسویی با طالبان بخشی از خواسته‌های حکمتیار را بر آورده می‌کند، ولی شناختی که از خود محوری حکمتیار داریم، او با طالب هم کنار نمی‌آید، در نتیجه جنگ‌های خانگی دهه هفتاد دوباره شروع خواهد و حکمتیار هم همین را می‌خواهد، تا دوباره برای قدرت بجنگد.
اگر بخواهیم برای هم‌زیستی ادیان ابراهیمی مثال ذکر کنیم، قطعاً رابطه مسالمت‌آمیز مسیحیت و تشیع نمونه بارزی از این نوع هم‌زیستی است.