احساس مالکیت کوچی مآبانه

کوچی، یک ابزار قدرتمند توسعه هژمونی برای پشتون هاست.

نزاع کوچی ها و ده نشین ها، آنقدر بغرنج نبود که قابل حل نباشد.
اسکان دادن کوچی ها (که عدد و رقم قابل ملاحظه ای از نظر تعداد نیستند) و ارایه خدمات مناسب برای حفظ اقتصاد مبتنی بر دامداری آنها، آنقدر سخت نبود که حکومت جمهوری یا اداره طالبان، نتوانند از عهده آن برآیند، اما اگر چنین اتفاقی می افتاد، مهمترین ابزار پشتون ها  در تحت فشار قرار دادن دیگر اقوام، ناکارا میشد.

کوچی، صرفا به دنبال چرای دام خود در کوهستان ها نیست، بلکه مدعی مالکیت بر هرجاییست که علفی سبز در آن می روید.

پشت پرده سیاست حمایت از تجاوز کوچی ها به زراعت و کشت و کار مردم، ادعای مالکیت پشتون ها بر تمام سرزمین است و ادامه آن، تطبیق نظام طبقاتی شهروندان درجه یک و رعیت های تابع است.

کوچی ها، با حمایت حاکمیت به خود اجازه می‌دهند به هر ده و منطقه‌ای وارد شوند و دام های خود را حتی بر کشتزار آماده درو دیگران رها کنند و چنین اقدامی، به وضوح نشان می‌دهد که انها، خود را حتی مالک انسان ها میدانند چه رسد به زمین و ملک و حاصل آن.

بهار امسال، از شمال تا جنوب و از شرق تا غرب کشور، محل جولان کوچی ها شده و گزارش های مکرر از مناطق مختلف، نشان دهنده ظلم و ستم بی حد و حصر کوچی ها به ساکنان مناطقی است که وارد میشوند.

ایستادن در مقابل تجاوز کوچی ها، صرفا دفاع از ملک و دارایی نیست، بلکه ایستادن در برابر یک استراتژی مبتنی بر احساس مالکیت انحصار گرایانه و توام با سرکوب است.

ایجاد مانع در برابر کوچی ها، با عذر و التماس در دفتر بزرگان طالب، به دست آمدنی نیست.

فریاد عدالت خواهی سر دادن، ممکن است هزینه داشته باشد، اما بهتر از مرگ در ذلت است.

بدخشان، آغازگر یک فریاد ستم ستیز بوده و صدای این فریاد، باید در تمام کشور طنین انداز شود.

پ.ن: گزارش های متعددی از ولایات پروان، میدان وردک، بامیان، دایکندی، غور، بغلان، تخار، بدخشان و … در حال انتشار است که نشان می‌دهد در بهار امسال، کوچی ها به صورت مسلح و با حمایت کامل و قاطع طالبان، وارد ولایت مختلف شده و علاوه بر علف چرها، زراعت مردم را هم تخریب کرده اند.

سید احمد موسوی مبلغ