آیا کابل سقوط خواهد کرد؟ یا طالبان در دروازه هاى کابل متوقف خواهند شد؟

پیشروى هاى دراماتیک طالبان در دو هفته اخیر و سریال فروپاشى مراکز ولایات، نه تنها احتمال فروپاشى دولت را قطعى ساخته، بلکه پایتخت پنج میلیونى کابل را در دلهره و اضطراب و نومیدى و یأس فرو برده. این روزها فضاى حُزن و اندوه و نگرانى چنان بر کابلیان بى دفاع و نگران مستولى گردیده که هر فرد آن افق آینده را تیره و تار و مملو از شوربختى و آواره گى هاى تازه مى بیند. چهره هاى غمزده و افسرده شان، نشان از سرنوشت غم انگیز و مصیبت بار دیگریست که در حال شکل گرفتن و فرارسیدن است.

سئوال اصلى و اساسى ایکه در این لحظات حساس و سرنوشت ساز مطرح است اینکه آیا کابل زیر سم ستوران لشکر مغرور و پیروز طالب لگدمال خواهد شد و بزودى سقوط خواهد کرد یا اینکه طالبان به دیدگاه جهانى احترام نهاده مانند سپاهى خوش اقبال اما با درایت در دروازه هاى کابل متوقف و منتظر خواهند ماند تا از مجراى یک پروسه سیاسى به ارگ و قدرت راه یابند؟

تصور عمومى چنین است، اگر ثمر حضور جامعه جهانى را در کل افغانستان نبینیم، کابل را با نظام ادارى و ساخت و ساز هاى آن، میتوان دستآورد کلان دنیا براى افغانستان بحساب آورد که به راحتى حاضر نخواهند بود این سوغات شکننده را نابود کنند. ضمناً جهان بعد از بیست سال حضور پُر اشتیاق، نباید به این زودى از افغانها و سرنوشت شان چنان دلزده شده باشند که تماشاچى ورود لجام گسیخته جُند طالبان شوند.

باور بسیارى از تحلیلگران و برخى از محافل سیاسى چنان است که امریکا و متحدانش در موافقت با همسایگان افغانستان، طالب را که امروز پایتخت را در محاصره شان دارند، در دروازه هاى کابل متوقف ساخته، پروسه استعفاى غنى، اعلان آتش بس، توافق روى حکومت انتقالى و برسمیت شناختن اداره جدید را بسرعت عملى مى سازند. آنچه این گمانه زنى را تقویت میکند اینکه طالبان اینبار زیرک تر و سیاسى تر از دفعه قبل عمل مى کنند و بخوبى ملتفت اند که اگر ورود شان در همآهنگى با کشور هاى قدرتمند و ذیدخل خارجى نباشد و حمایت سیاسى و اقتصادى آنها را نداشته باشند، بقا و دوامى در قدرت نخواهند داشت و بزودى جنگ داخلى شعله ور شده و افغانستان به سوریه دوم مبدل خواهد شد. مضافاً معقول به نظر نمیرسد، طالبى که دست برتر نظامى و سیاسى را در مقیاس داخلى دارد و از پرستیژ و اعتبار خوبى در سطح جهانى برخوردار است، نابخردانه تیشه به ریشه خود زند و خودسرانه وارد پایتخت شود.

اما علیرغم قوت و معقولیت این دیدگاه، باور من برآنست که احتمال زیاد میرود، توصیه ها و مشوره هاى موذیانه نظامیان پاکستانى و غرور و تکبر نظامى رهبران طالب، اوضاع را طورى شکل دهد که قوماندانان و جنگ جویان آن گروه را وادار نماید تا پیروزمندانه وارد کابل شوند و همه را غافلگیر سازند. بعید نیست فردا یا پس فردا مردم مضطرب و نگران کابل از خواب برخیزند که جوانان ریش دار، لُنگى بسر و سلاح بدست طالب در چهار راهى هاى پایتخت قدم مى زنند. که خود داستانى دیگر از تراژیدى این ملت خواهد بود.

امیدوارم من در محاسبات و برداشت هایم اشتباه کنم و واقعیت طور دیگر و مطابق بمنافع و مصالح مردم مظلوم ما رقم خورد.

محمد عارف منصوری