دست آورد های کنفرانس لندن

افغانستان در حیات پسا طالبانی خود شاهد کنفرانس های متعددی جهانی بوده که تعداد آنها به بیش از ده کنفرانس می رسد، که از کنفرانس بن اول(2001) آغاز و فعلا با پایان یافتن کنفرانس لندن(2014) پایان یافت.

تاثیرات کنفرانس های جهانی بر تقویت و ساختن یک افغانستان نو را نمی توان انکارکرد، اما تعهداتی که در این نشست های جهانی سپرده شد و سپس تا چی میزان جامه عمل پوشید، بحثی است که بایستی مورد کاوش قرار گیرد.

شاید بیشترین اثر محسوس و ملموس را در وضعیت کلی افغانستان، کنفرانس بن اول داشت؛ زیرا این کنفرانس در برهه نهایت حساس سیاسی کشور دایر گردید. در آن زمان افغانستان فاقد هرگونه زیر ساخت بود، اردوی منظم وجود نداشت، زمینه سرمایه گزاری زیر صفر بود و مهم تر اینکه افغانستان در سطح بین الملل به عنوان یک واحد سیاسی قابل توجه مطرح نبود.

اما این کنفرانس ها آنگونه که مردم افغانستان توقع داشتند مثمر ثمر واقع نشد. بخشی از این ناکامی ها از ناحیه کشور های کمک کننده بود که پول های هنگفتی وعده داده شده بدون اینکه مشکلی از مشکلات افغانستان را حل نماید، مستقیما به جیب خود شان برگشت. بخشی دیگر از این کمک ها چه از طریق نهاد های دولتی و چه از طریق موسسات غیر دولتی(ngo) به مصرف رسید که به دلیل فساد گسترده در ساختار اداره سیاسی افغانستان آن هم در سطح کلان، حیف و میل گردید.
نتیجه سیزده سال نظام پسا طالبان یک حکومت نیمه جان ومتزلزل است که هم اکنون شاهد آند هستیم.

با روی کار آمدن حکومت جدید تحت عنوان وحدت ملی این نخستین کنفرانس بین المللی است که به ارتباط باز سازی و کمک به افغانستان دایر می گردد.
شباهت کنفرانس لندن(2014) با کنفرانس بن(2001) در این است که هردو در شرایط فوق العاده و حساسی برگزار گردید.کنفرانس لندن در شرایطی برگزار گردید که حکومت جدید افغانستان هنوز کابینه خودش را اعلام نکرده و رئییس جمهور با چند سرپرست وزارت خانه در این کنفرانس شرکت کرد.

امید ها بر آن است تا نتایج کنفرانس لندن(2014) منجر به حل معضلات ذیل گردد:

الف/ این کنفرانس در حالتی برگزار گردید که در افغانستان نا امنی ها به اوج خود رسیده، چنانکه در کمتر از سه هفته حدود پانزده حمله انتحاری سنگین صورت گرفته ده ها افغانستانی بی گناه و سربازان نیروهای امنیتی به شهادت رسیده اند. بیکاری و بی روزگاری مردم را به جان رسانده، قیمت مواد اولیه هم چنان سیر صعودی دارد.
ب/ تا کمتر از یک ماه دیگر، ماموریت 13 ساله نیروهای حافظ صلح(آیساف) در افغانستان به پایان می رسد. با خروج این نیروها از خاک افغانستان مشکلات کشور چندین برابر خواهد شد.

ج/ بزرگترین مشکل افغانستان نحوه روابط تعامل اش با پاکستان است. پاکستان شاهکلید حل مشکلات افغانستان محسوب می شود و از سوی دیگر این کشور هیچگاه با افغانستان برخورد صادقانه نداشته.

هرچند در کنفرانس لندن که نماینده هفتاد کشور در آن شرکت داشتند، بیشتر بر سر کلیات مسایل افغانستان بحث صورت گرفت و بسیاری کشور ها بدون کدام تعهد جدید در واقع در راستای کمک به افغانستان تجدید پیمان کردند. در عین حال آنچه را که جامعه جهانی در این نشست تعهد سپردند عملی شود، بخش عظیمی از مشکلات افغانستان حل خواهد شد.

هم چنین بسیاری از نمایندگان قدرت های بزرگ در این نشست به کلی گویی بسنده کردند؛ و بجای تعهدات مشخص شعار های مانند: ما نخواهیم گذاشت افغانستان لانه تروریست شود و غیره بسنده کردند. در عین حال مسایل امنیتی افغانستان جزو آجنداهای اصلی جلسه لندن بود.

رئیس جمهور و هیئت همراه ایشان هم که با آمادگی نسبی و هزار دلواپسی در این کنفرانس شرکت کردند، گزارشی از وضعیت خراب اقتصادی و امنیتی ا فغانستان و در خواست کمک از جامعه جهانی حرفی مهمی دیگری نداشتند. هرچند ایشان در مرود فقر زدایی که آنرا ریشه بسیاری از نا هنجاری های دیگر می داند، بطور کلی اشاره داشته که دولتش دارای ساختاری خواهد بود که با فقر مبارزه شود ولی راهکار مشخصی ارایه نداد. در حالیکه رئیس جمهور قبل از شرکت در این کنفرانس اظهار امید واری کرده بود که این نشست با دست آورد های مهمی همراه خواهد بود.

اما در مورد حل مشکلات یاد شده کدام طرح و راهکار مشخصی از سوی کشور های شرکت کننده نیز ارایه نگردید. در عین حال قضاوت کردن در مورد دستاورد های کنفرانس لندن هنوز کمی زود خواهد بود؛ زیرا کابینه ای که قرار است به زودی اعلام گردد، در تطبیق آنچه جامعه جهانی در قبال افغانستان تعهد سپرده اند، تعیین کننده است. چنانچه مجاری فساد مالی و اداری گرفته شود و از حیف و میل شدن کمک های جهانی جلو گیری شود بطور قطع وضیعت کشور ازآنچه هست، بهتر و خوبتر خواهد شود.