تکرارِ تاریخ
- انتشار: ۵ اسد ۱۳۹۸
- سرویس: تیتر 2دیدگاه
- شناسه مطلب: 67234
سوگمندانه و تلخکامانه باید اذعان نمود که پس از نزدیک به دو دهه پیکارِ پرهیاهوی ائتلاف بین المللی و دولتِ افغانستان علیه تروریزم و افراطگرایی، اینک هم فاتحِ عرصههای نبرد و هم پیروزِ تالارهای مذاکره، گروه تکفیری ـ تروریستی طالبان است و ابتکار عمل را در هر دو میدان به دست دارد.
در عرصهی پیکار نظامی، طالبان از بغلان و بادغیس و دایکندی تا کابل و غزنی و قندهار و ننگرهار، در موضع تهاجمی قرار دارند و نیروهای دولت و متحدین خارجیاش در موضع دفاعی. این وضعیت دقیقاً به معنای دستِ برترِ طالبان در فاز نظامی است.
در عرصهی مذاکرات صلح نیز شتاب و اشتیاقِ دولت، احزاب سیاسی ـ جهادی، ایالات متحده، پیمان ناتو، روسیه، ایران و پاکستان، جهت گفتگوی بدون پیش شرط با طالبان و بیمیلی و تعلُّل این گروه، نشانهی دست برترِ آنان در دهلیزهای مذاکرات صلح است.
به نظر میرسد آنچه که طالبان را در ساماندهی و راهاندازی حملات اخیر، جرئت و جسارت بخشیده است، همین تکدی مذاکره و صلح از سوی طرفهای مختلف، از گروهک تروریستی مذکور بوده است.
اگر روال به همین منوال پیش رود، امریکا و ناتو نیز به سرنوشتِ انگلیس و شوروی در افغانستان دچار خواهند شد.
مسیح ارزگانی
نظرات(۰ دیدگاه)