افغانستان و چرخه دوامدار استبدادگرایی!

26 سرطان سالروز کودتای سردارمحمد داودخان در سال 1352 است. کودتای داودخان با آن‌که تغییرنظام سیاسی را از سلطنتی به جمهوری با خود داشت؛ اما در واقعیت امر این رویداد روند دموکراسی را در کشور متوقف ساخت.

این کودتا و تغییر نظام سیاسی بر اندام استبداد فردی و تمامیت خواهی نقاب فریبنده ای  بنام “جمهوری” پوشانید. داودخان با همه ادعاهای کذایی اش از انحصار قدرت هرگز خود داری ننمود، بلکه در جهت آن با فوریت و آشکارا اقدام نمود. او بطور هم زمان رئیس جمهور، وزیردفاع، وزیرمالیه، وزیرخارجه و سرانجام پس از برگزاری لوی جرگه فرمایشی “رئیس جمهور مادام العمر” افغانستان بود.

بدین سان افغانستان که می رفت با پشت سرگذاشتن روند مشروطه خواهی، تجربه دموکراسی را کمایی نماید، سرانجام به “جمهوری استبدادی و خودکامانه داودخان” گرفتار شد.

در شرایط کنونی نیز پس از شانزده سال تجربه نظام نیم بند دموکراتیک با حمایت جامعه بین المللی، باردیگر آواز خودکامگی و انحصار قدرت از حلقوم حکومتگران فعلی بلند شده است که ما “فصل نیمه تمام” داودخان را به آخر   می رسانیم! و این چیزی جز “بازتولید استبداد و تمامیت خواهی” در چهره دیگر و توسط عنصر دیگر نخواهد بود.

ادعای کامل نمودن “فصل ناتمام داودخان”، خاطره گفته اشرف غنی در دور دوم انتخابات ریاست جمهوری (اسد/1388) را در ذهنم تداعی نمود؛ وی دربرابر پرسش من که گفتم جناب داکتر آیا کسی باتجربه تر از معاون دوم کنونی تان نبود؟ گفت: خوب این قانون اساسی دست مارا بسته است. اگه نه معاون اول ودوم چه معنا دارد؟ من اگربخیررئیس جمهور شدم ، هیچ وقت به معاونین اختیار و صلاحیت نمی دهم. تمام کار ها را خودم پیش می برم. انتخاب این معاونین فقط برای توجیه قانونی و سمبلیک است!!

با شنیدن این سخن وی برخود لرزیدم و ….

شکور اخلاقی