در فرهنگ و ادبیات شیعه، محرم ماه عزا و ماتم است. گریه کردن و اشکریختن بخش تفکیکناپذیر از فرهنگ و ارزشهای عاشورا است و مورد تاکید امامان و پیشوایان شیعه. پس از انقلاب عاشورا امامان شیعه نه تنها بر “گریه” کردن در عزای امامحسین، که حتی بر تباکی و همانندی با عزاداران حقیقی تاکید کردهاند.
اگر محرم امسال را بامطالعه در اهداف عاشورا و نتیجه گیری از قیام امام حسین گرامی بداریم مرضی خدا و امام حسین خواهد بود. بامطالعه هم حسینی می شویم و هم می توانیم دوستان خودرا حسینی کنیم.
خروش میثم در متن خفقان تا قیام قیامت باقی است و براستی مثیم چه الگوی مناسبی برای نسلی است که دم از علی ع میزنند اما در دو راهی ها او را رها می کنند… باید از میثم آموخت اگر لجام بر دهانت بزنند اگر تکه تکه ات کنند و بالای دارت ببرند، باید انتخابت علی باشد و پای عشق او بایستی و تا از این دار، به معراج حقیقت برسی.
مثیم تمار، در چنین روزی (۲۲ ذیحجه) در کوفه به شهادت نایل شد.
واقعه غدیر از مهمترین وقایع تاریخ اسلام است که در آن، پیامبر اسلام(ص) هنگام بازگشت از حجه الوداع در ۱۸ ذیالحجه سال دهم قمری در غدیر خم، امام علی(ع) را جانشین خود معرفی کرد. حاضران در آن واقعه که بزرگان صحابه نیز در میانشان بودند، با امام علی(ع) بیعت کردند.
امام هرگز پیامبر نیست، اما کاری که او میکند دقیقا در ترازوی کار پیامبر به سنجه در میآید؛ زیرا آنچه امام انجام میدهد نه تکامل دین تکاملیافته ـ که تحصیل حاصل است ـ، بلکه توسعه تکامل دین از رهگذر واکاوی و استخراج ذخایر نهفته باطنی دین و عرضه و ارزانی کردن آن به عقول و قلوب انسانهایی است که با هیچ دانشی قادر به فهم فقیهانه و کارشناسانه و انسانشناسانه و هستیشناسانه احکام و آموزههای دین نیستند. امامت یعنی «جزئینمایی» دین کلی یا کلیات دینی.