صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل (یونیسف) و برنامه جهانی غذا بار دیگر برای حفظ جان مردم افغانستان خواستار کمک عاجل شده و هشدار داده‌اند که دستکم یک میلیون کودک افغانستانی به دلیل سوء تغذیه حاد و بدون درمان فوری در معرض خطر مرگ هستند.
فاکس نیوز گزارش داد که بیش از ۱۰۰ هزار تن از همکاران افغانستانی نیروهای آمریکایی از روند تخلیه کابل بازمانده اند.
پس از چهل و سه سال آشوب و آشفتگی و لشکرکشی‌های خارجی و جنگ‌های دنباله‌دار داخلی، اینک مردم افغانستان به معنای دقیقِ کلمه «خاکسترنشین» هستند. از اقتصاد و تولید و رفاه و رونق و دانش و توسعه و آبادانی و فرهنگ و صحت و شغل و امید به آینده و … در این سرزمین خبری نیست.
نوزادی که در میان جمعیت از روی سیم‌های خاردار فرودگاه کابل نجات یافت اکنون در کنار والدینش در آمریکا مستقر شده است.
نظامیان طالبان در کابل، گردهمایی اعتراضی زنان را با شلیک‌های هوایی متفرق کردند.
سازمان عفو بین الملل در گزارشی اعلام کرد که پنج میلیون آواره جنگی در افغانستان به کمک های فوری نیاز دارند.
برخورد مسئولان کنونی با این قضیه تا اکنون هم دوگانه و همراه با اما و اگر است؛ سخن‌گوی حکومت آن را رد می‌کند، در حالی که مسئول دیگری می‌پذیرد، یکی قول بررسی می‌دهد و دیگری از اجرائات صورت گرفته دفاع می‌کند که همین چند صدایی خود گویای مشکل‌دار بودن این قضیه است.
براساس اطلاعات از آغاز روند کوچ اجباری باشند‌گان روستاهای ولسوالی گیزاب ولایت دایکندی، تاکنون ۷۰۰ خانواده آواره شده‌اند.
تمام رسانه‌ها و محافل از کوچ اجباری دایکندی می‌گویند، با اتکا به ادعاهایی با بوی تند توطئه! سخن‌گوی حکومت کنونی کوچ اجباری را رد کرده است، اما مردمِ بی‌خبر از تکذیب حکومت در حال تلخ‌ترین کوچیدن این دهه‌های پسین است.
کوچ اجباری دایکندی، مرا بیاد تاریخ ننگین و سیاه گذشته می اندازد. گذشته ای که دارد تکرار می شود، اما با این تفاوت که این بار پاسخ اش قطعن محکم تر و جدی تر خواهند بود.