امام حسین را بدون ربط به دین یا هرچیز مقدسی دوست دارم، هر وقت بیحرمتی به این امام محترم و خاندانش می‌بینم یا می‌شنوم ناراحت محزون می‌گردم. دربارۀ او، محرم و مراسم عاشورا هرچه می‌بینم و می‌شنوم برایم زیبا و قابل فهم جلوه می‌کند، در محرم‌ها به شکل ناخودآگاه و بیاختیار اشکهایم جاری می‌شود، در این روزها، روزی نیست نگریم.
برای فهم نسبتا روشنی از رفتار خصمانه‌ی لشکریان جهل با امام حسین(ع) و جبهه‌ای حق، بهتر است بدانیم که چه نوع جهلی و چه کسانی و جاهلانی در برابر امام زمان امت اسلامی قرار گرفتند؟ که امام حسین(ع) را با یارانش به شهادت رسانده آل‌الله را به اسارت بردند.
این حادثه از نظر هر نوع مجازات بین المللی قابل تامل است و می‌توان بر اساس جنایت نسل کشی، جنایت علیه بشریت، جنایت جنگی و جنایت علیه صلح آن را محکوم کرد.
تجلیل از عاشورا و قیام و انقلاب کربلا، با تمام نقص‌ها و کاستی‌ها، هر روز پر تجلی‌تر از گذشته برگزار می‌گردد و عشق به امام حسین علیه‌السلام مرزها و قلمروهای بیشتری را در می نوردد.
امام حسین علیه السلام با جواب ردی که به آل یزید داد، برای انسانهای روی زمین فهماند که عزت و آزادگی قابل فروش نیست و نمی توان در مقابل مال و قدرت و حکومت، آزادگی را زیرا سوال برد و انسان بالفطره، ذلت پذیر نیست.
برخی از اهل علم گفته اند: ارزش یک انسان مصلح در نزد خداوند متعال از هزار انسان صالح بیشتر است، زیرا مصلح به دنبال نجات جامعه و صالح به فکر نجات خودش است.
شواهدی تاریخی داریم که رسول الله (ص) قبل از وقوع آن فاجعه، اشک ریخته اند و در عزای دلبندش سوگواری کرده اند؛ این نشان می دهد که عاشورا، برعلاوه درس ها و عبرت ها، جنبه تاسی به رسول خدا را با خود دارد.
محرم هنگامه به بند کشیدن گریز پایان چون زهیر بن قین است که از محضرخورشید می گریختند.
در فرهنگ و ادبیات شیعه، محرم ماه عزا و ماتم است. گریه کردن و اشک‌ریختن بخش تفکیک‌ناپذیر از فرهنگ و ارزش‌های عاشورا است و مورد تاکید امامان و پیشوایان شیعه. پس از انقلاب عاشورا امامان شیعه نه تنها بر “گریه” کردن در عزای امام‌حسین، که حتی بر تباکی و همانندی با عزاداران حقیقی تاکید کرده‌اند.
همزمان با فرارسیدن ماه محرم، آداب و اعمال مربوط به شب و روز اول این ماه مورد توجه است.