رسول الله (ص) موسِّس عزاداری برای امام حسین (ع)

هرسال با آمدن دهه محرم الحرام، شور عجیبی برپا می شود و عاشقان اباعبدالله الحسین (ع) در حد توان به محافل عزاداری سهم می گیرند و اشک می ریزند و نوحه سرایی می کنند. برای کسی که از این مراسم مطلع نباشد، شاید در اول چنین قضاوت کند که معقول نیست برای افرادی که در ۱۴۰۰ سال پیش در یک دشتی بنام کربلا جنگیدند و شهید شدند، در قرن ۲۱ نوحه سرایی صورت گیرد؛ برعلاوه این که ما از عاشورا، درس عزت و آزادگی و رهیدگی از بند ظلم و ستم فرا می گیریم و از ظلم و ستم و بربریت اظهار نفرت می کنیم، اضافه ای براینها، شواهدی تاریخی داریم که رسول الله (ص) قبل از وقوع آن فاجعه، اشک ریخته اند و در عزای دلبندش سوگواری کرده اند؛ این نشان می دهد که عاشورا، برعلاوه درس ها و عبرت ها، جنبه تاسی به رسول خدا را با خود دارد.

امام احمد بن حنبل متوفی ۲۴۱ هجری قمری، با سه واسطه از کسی به نام نجی روایت کرده است که راوی گفت من با حضرت علی (ع) همراه بودم، طرف صفین میرفتیم تا در نینوا رسیدیم و امام علی صدا کرد ای ابوعبدالله به شط فرات توقف و صبر کن؛ گفتم برای چه؟ فرمود روزی به دیدار رسول الله رفتم دیدم اشک از دیدگان مبارکش می ریزد؛ عرض کردم یا نبی الله، آیا کسی شما را اذیت کرده است؟ چرا چشمان شما پر از اشک است؟ فرمود لحظات قبل، فرشته وحی برای من خبر داد که فرزندم حسین ع در شط فرات به شهادت می رسد؛ راوی (نجی) گفت بعد از آن امام علی فرمود آیا می توانی از این خاک برگیری و استشمام و بو کنی؟ گفتم حتما. سپس دستش را دراز کرد و مشتی خاکی گرفت و به من داد آنجا بود که چشمانم پر اشک بود و در اختیارم نبود. [مسند احمد: ۱/۴۳۶].

آری؛ کسی نیست که آن معرکه درد و آن فاجعه المناک را تصور کند و غمگین نگردد و گریه نکند؛ حتی دشمنان امام حسین بعد شهادتش گریستند و تاوان خون امام به قدری سنگین بود که ابن زیاد به گردن یزید و یزید به گردن ابن زیاد انداخت. عمق فاجعه به حدی بود که با گذشت قرنها، بازهم ذکر آن واقعه هم چنان تازگی دارد؛ تو گویی هرسالی در کربلا، کاروان حسینی خیمه زده و اطرافش را دشمنانش محاصره کرده اند… انگار هنوز هم از کربلا صدای تشنگی کودکان از خیمگاه تا به عیوق میرسد.

اللهم ثبت لنا قدم صدق عندک مع الحسین و اصحاب الحسین الذین بذلوا مهجهم دون الحسین.

علی ظفر یوسفی