تبلت هایی با صفحه نمایش سه بعدی

آی‌پد پنج سال پیش عرضه شد و دستگاهی بود که تصور ما درباره محاسبات کامپیوتری را تغییر داد و به طور کلی ماوس و صفحه‌کلید را به حاشیه راند و انگشتان دست‌مان را جایگزین کرد. آی‌پد اولین تبلت دنیا نبود و حتا اولین تبلت ساخته شده توسط اپل نیست اما تصویری از رویاهای آینده در اختیارمان قرار داد و موجب شد ده‌ها میلیون نمونه از این دستگاه در سراسر جهان به فروش برسد. واضح‌تر از این تصویر وجود ندارد؛ کودکان در هر کشوری شیفته تبلت هستند و آن را در دست گرفته، در حالی که با چشمان‌شان به صفحه‌نمایش زل زدند، با انگشتان‌شان محتوا یا عکس‌ها را عوض می‌کنند و حس بزرگی دارند. این گونه از تعامل حتا تا ایستگاه‌های کاری نفوذ کرده است و هر سیستم محاسبات کامپیوتری بدان مجهز شده است. دیگر اکنون دنیای کامپیوترها بدون صفحه‌نمایش‌های لمسی غیرممکن است و هر فردی در هنگام خرید یک محصول دیجیتالی، صفحه‌نمایش لمسی آن را بررسی می‌کند.

صفحه‌نمایش لمسی رابطی برای تماس انگشتان دست با اشیاء مجازی است اما هنوز مدیایی است که محیط‌های مجازی سه بعدی را روی یک صفحه‌نمایش دو بعدی ارائه می‌دهد. این مدیا به شدت متکی به درک و تصویرسازی ذهنی ما از اشیایی است که در صفحه‌نمایش می‌بینیم. در صورتی که می‌تواند دنیاهای تازه‌تری را کشف و حس لمس اشیاء سه بعدی را به کاربران هدیه کند.

از پیکسل تا لمس فیزیکی

تبلت‌های لمسی ما را از دست محدودیت‌های فیزیکی مانند کار روی میز راحت کردند و سازگاری با اندازه‌های کوچک‌تر و وزن‌های سبک‌تر را به ارمغان آوردند اما قرار است فراتر از این‌ها بروند و امکان استفاده بهتر از حس‌ها و درک‌های تازه را فراهم کنند. نسل بعدی صفحه‌نمایش‌های لمسی تبلت‌ها دیگر دو بعدی و تخت نخواهد بود، بلکه به طور خودکار به اشکال دیگر فیزیکی بازپیکربندی می‌شود. این رابط‌ها شکل سطحی نمایشگر را برای نمایش بهتر محتوا تغییر می‌دهند تا کاربر بتواند اطلاعات نمایش داده شده را لمس کند و چشم‌انداز بهتر و صحیح‌تری به دست آورد. اشکال هندسی فیزیکی پویا و تبلت‌هایی با صفحه‌نمایش‌های با جلوه‌های گرافیکی سه بعدی (به جای صفحه‌نمایش‌های دو بعدی تخت) در ابعاد واقعی نحوه تعامل ما با ماشین‌های محاسباتی و کامپیوترها را تغییر خواهند داد و رویکردهای جدیدی به وجود می‌آورند. صفحه‌نمایش‌هایی با پیکسل‌های فیزیکی بیرون زده از سطح تبلت به توسعه‌دهنده‌ها اجازه می‌دهند نرم‌افزارهای آشنای معماری، طراحی، مدل‌سازی و رندر تصاویر سه بعدی کامپیوتری را در دنیای واقعی بهبود بخشند. این اتفاق‌ها درها و فرصت‌های جدیدی به روی نرم‌افزارهای بدیع و نو با همکاری‌های تیمی می‌سازند و محیط‌های سرگرمی ملموس‌تری ایجاد خواهند کرد. به علاوه، کشف دنیای محاسبات برای افراد معلول امکان‌پذیر و در دسترس می‌شود.

در این دنیا، دستگاه‌ها می‌توانند تغییر ماهیت و فرم کاربری بدهند. مثلاً گوشی‌های موبایل می‌توانند به یک کنترل از راه دور تلویزیون یا یک کنترلر بازی ویدیویی تبدیل شوند یا با بازپیکربندی خود به رابط‌های مناسب کاربردی دیگری تغییر شکل دهند. اپلیکیشن‌ها نه تنها می‌توانند شکل و شمایل صفحه‌نمایش را تغییر دهند بلکه می‌توانند به طور پویا خاصیت‌های فیزیکی دستگاه‌ها را تغییر دهند.

این انقلاب صفحه‌نمایش‌ها نزدیک‌تر از آن چیزی است که ما تصور می‌کنیم. سرمایه‌گذاران تجاری مانند Tactus Technology Phorm کلیدهایی با موقعیت‌های ثابت طراحی کرده‌اند که از صفحه‌نمایش بیرون زده و با استفاده از مایع کنترل شده و دستور می‌گیرند.

ساخت صفحه‌نمایش‌های فیزیکی

در آزمایش‌هایی که برای سنجش تعامل انسان با صفحه‌نمایش‌های سه بعدی صورت گرفته است، یک صفحه‌نمایش ۱۰ در ۱۰ از  چارت میله‌ای تعاملی طراحی شده که به صورت کاملاً سه بعدی و واقعی می‌تواند اطلاعات را نمایش بدهد یا آن‌ها را فیلتر و در سطرها و ستون‌های مختلف سازمانی کند. همچنین، می‌تواند روی این صفحه‌نمایش‌ها اطلاعات بسیار بزرگ را مرور و گزارش‌گیری کرد یا حاشیه‌نویسی داشت. نتایج آزمایش‌ها نشان می‌دهد طبیعت واقعی و فیزیکی پویای چارت میله‌ای مورد نظر به کاربران کمک می‌کند تا بهتر اطلاعات را سازمان‌دهی و مرور کنند و وظایف خود را انجام دهند. در این آزمایش‌ها یک کار به طور سنتی روی صفحه‌نمایش دو بعدی انجام شد و در ادامه همان کار با این صفحه‌نمایش جدید سه بعدی تکرار گردید. برآیند نتایج می‌گوید کاربران با صفحه‌نمایش سه بعدی بهتر تعامل می‌کنند و درک واضح‌تری از اطلاعات دارند و در نتیجه بهتر می‌توانند اطلاعات را نمایش یا سازمان‌دهی کنند. درست مانند دنیای واقعی، که انسان از نزدیک دیدن یک جسم را بهتر درک می‌کند تا تصویری از آن را ببیند و بعد بخواهد در ذهنش تجسم کند.

بدیهی است ساختن چنین صفحه‌نمایش‌های فیزیکی در ابعاد تجاری بسیار سخت و نیاز به دانش الکترونیکی و مکانیکی تخصصی بالایی است. از سویی دیگر، نیاز به افرادی با دامنه وسیعی از اطلاعات برای طراحی انواع مهارت‌های تعاملی داریم تا براساس آن‌ها صفحه‌نمایش را طراحی کنیم. بنابراین، نیاز به ابزارهایی داریم تا محققان غیرفنی بتوانند انواع صفحه‌نمایش‌های فیزیکی را به صورت مجازی آزمایش و بررسی کنند یا به طور مجازی صفحه‌نمایش‌ها را تغییر شکل دهند.

ShapeClip ابزاری برای تبدیل اشکال در صفحه‌نمایش‌های تخت دو بعدی کامپیوتر به شکل سه بعدی آن است. این ابزار از طریق انتقال نور روی صفحه‌نمایش به مختصات فیزیکی بالای صفحه‌نمایش سعی می‌کند شی را بسازد. با افزودن محور Z به دو محور قبلی X و Y روی صفحه‌نمایش، طراحان می‌توانند محتوای فیزیکی پویا بسازند. ابزاری مانند ShapeClip دقیقاً چنین کاری انجام می‌دهد. کاربران بدون نیاز به دانستن دانش الکترونیکی خاصی یا برنامه‌نویسی می‌توانند طرح‌های فیزیکی در حال حرکتی برای صفحات وب، نرم‌افزارهای ویرایش عکس و فیلم یا نرم‌افزارهای دیگر بسازند.

آی‌پد رویکرد ما را از فشردن کلید به انگشت زدن تغییر داد. آینده نیز رویکرد ما را از خیره شدن به صفحه‌نمایش‌های مسطح شیشه‌ای به لمس سطوح جسم‌مانند پویا تغییر می‌دهد. این صفحه‌نمایش‌ها می‌توانند حس‌ها و ادراک ما را بهتر از اکنون به کار بگیرند تا اطلاعات را بهتر ارائه دهیم.

منبع: +