رمز جاودانگی نهضت امام حسین علیه السلام

این خون سید الشهداست که در طول تاریخ اسلام توانسته است ملت‌ های مسلمان را در دفاع از اسلام به‌ پاخیزاند و هرچه مسلمین به حسین(ع) و قیام او نزدیک‌ تر شدند، روح بیداری و مبارزه و تلاش برای اصلاح وضعیت امت در آن‌ ها افزایش یافته است. امام حسین(ع) برای اصلاح امت اسلامی قیام کرد و این قیام جاویدان ضامن حفظ اسلام و بقای دین پیامبر اکرم(ص) است. آنچه حسین(ع) را برای همیشه مصلح جاویدان امت اسلامی قرار داده است این است که حسین(ع) با خدای متعال با نهایت اخلاص و معنویت و اعتماد به خدای متعال معامله کرد. او هر آنچه داشت را به قربانگاه برد و از این‌ روست که خدای متعال حضرت اباعبدالله(ع) و قیام او را جاویدان ساخت. آن‌ ها که امام حسین(ع) را به سازشکاری با یزید دعوت می‌ کردند تا بتوانند چند صباحی بیشتر در این دنیا در ذلت تبعیت از یزید زندگی کنند نیز از این دنیا رفتند و باقی نماندند اما امام حسین(ع) با رفتن خود نهضتی خدایی را باقی گذاشت که برای همیشه راهنمای بشر است.
قیام امام حسین(ع) در ظاهر اقدامی در نیمه دوم سال 60 هجری قمری و چند روز ابتدایی سال 61 بود و در ظاهر سپاه اشقیاء در دهم محرم سال 61 هجری قمری با به خاک و خون کشیدن لشکر کم‌ تعداد او و به غارت و اسارت بردن خیام و اهل خیام او به قیام حسینی پایان دادند. اما آنچه کوردلان درنیافته بودند این بود که قیام حسین(ع) اقدامی برای همیشه تاریخ و حرکتی جاودانه است که حسین(ع) هر سال باز به قربانگاه می‌ آید و یکبار دیگر از فراز تاریخ دست خویش را برای نجات بشریت فراز می‌ آورد و خون ملت‌ های مسلمان را به جوش و خروش می‌ آورد و باز ندا می‌ دهد که «من کان باذلا فینا مهجته موطنا علی لقاء الله نفسه فلیرحل معنا».
آنچه امام حسین(ع) در سال 61 هجری انجام داد تا ابد کاخ‌ های ظلم را به لرزه درمی‌ آورد. این خون سید‌ الشهداست که در طول تاریخ اسلام توانسته است ملت‌ های مسلمان را در دفاع از اسلام به‌ پاخیزاند و هرچه مسلمین به حسین(ع) و قیام او نزدیک‌ تر شدند روح بیداری و مبارزه و تلاش برای اصلاح وضعیت امت در آن‌ ها افزایش یافته است. در هر دورانی که امت اسلامی به سید شباب اهل جنت اقتدا کرد و از او درس حماسه و جهاد را آموخت، به اهداف جامعه اسلامی نزدیکتر شد و هر زمان که از امام حسین(ع) فاصله گرفت بیش از پیش در چنگال یزیدیان زمانه خود اسیر شد. امام حسین(ع) برای اصلاح امت اسلامی قیام کرد و این قیام جاویدان ضامن حفظ اسلام و بقای دین پیامبر اکرم(ص) است. اما چه چیز باعث شده است که قیام امام حسین(ع) یک انقلاب ابدی و یک قیام جاویدان بماند و هرگز رنگ کهنگی و گذر زمان بر آن اثر نگذارد؟ چه عاملی باعث شده است که هر سال گویی دوباره حسین(ع) از نو قیام کرده است و یکبار دیگر کاخ ظلم یزدیان هر زمان را به لرزه درمی‌ آورد؟

شخصیت درخشان و بزرگوار امام حسین(ع) دو وجهه دارد: یک وجهه، همان وجهه‌ ی جهاد و شهادت و توفانی است که در تاریخ به راه انداخته و همچنان هم این توفان با همه‌ ی برکاتی که دارد، برپا خواهد بود؛ که شما با آن آشنا هستید. یک بعد دیگر، بعد معنوی و عرفانی است… می‌ بینیم این‌ جا هم با این‌ که میدان حماسه و جنگ است، اما از لحظه‌ ی اوّل تا لحظه‌ ی آخری که نقل شده است که حضرت صورت مبارکش را روی خاکهای گرم کربلا گذاشت و عرض کرد: «الهی رضاً بقضائک و تسلیماً لأمرک»، با ذکر و تضرع و یاد و توسّل همراه است. از وقت خروج از مکه که فرمود: «من کان فینا باذلاً مهجته موطناً علی لقاءالله نفسه فلیرحل معنا»، با دعا و توسل و وعده‌ ی لقای الهی و همان روحیه‌ ی دعای عرفه شروع می‌ شود، تا گودال قتلگاه و «رضاً بقضائکِ» لحظه‌ ی آخر. یعنی خود ماجرای عاشورا هم یک ماجرای عرفانی است. جنگ است، کشتن و کشته‌ شدن است، حماسه است – و حماسه‌ های عاشورا، فصل فوق العاده درخشانی است – اما وقتی شما به بافت اصلی این حادثه‌ ی حماسی نگاه می‌ کنید، می‌ بینید که عرفان هست، معنویّت هست، تضرّع و روح دعای عرفه هست. پس، آن وجه دیگر شخصیت امام حسین(ع) هم باید به عظمت این وجه جهاد و شهادت و با همان اوج و عروج، مورد توجه قرار گیرد.
بعد معنوی قیام امام حسین(ع) به این معنی است که این مکتب علاوه بر توجه به ابعاد سیاسی و اجتماعی حرکت خود به ابعاد الهی و دینی آن نیز توجه دارد و این امری است که باعث می‌ شود قیام امام حسین(ع) با همه قیام‌ ها و انقلاب‌ های مادی دنیا فرق کند و ماندگار و همیشگی شود. امام حسین(ع) با قیام خویش فقط اقدامی مادی و سیاسی انجام نداد بلکه حرکتی الهی و خداخواهانه انجام داد و از این‌ روست که این قیام تمام‌ شدنی و پایان‌ یافتنی نیست و هرگز رنگ کهنگی نمی‌ گیرد.

کته مهم دیگر در قیام امام حسین(ع) مسأله اعتماد کامل و نهایی ایشان به خدای متعال است. ایشان در این قیام بر هیچ چیزی غیر از خدای متعال تکیه نداشت و از این‌ رو در برابر قدرت مادی و ظاهری سپاه ظالمان که به‌ لحاظ عددی بسیار بیشتر بودند و به‌ لحاظ مادی حضرت را محاصره کرده بودند، هیچ شکست و ضعفی بر حضرت و سپاه به‌ ظاهر کوچک ایشان وارد نشد. ایشان دست به مقاومتی ماندگار در تاریخ زد و از این‌ روست که برای همیشه تاریخ ماندگار شد.

آری آنچه حسین(ع) را برای همیشه مصلح جاویدان امت اسلامی قرار داده است این است که حسین(ع) با خدای متعال با نهایت اخلاص و معنویت و اعتماد به خدای متعال معامله کرد. او هر آنچه داشت را به قربانگاه برد و از این‌ روست که خدای متعال حضرت ابا‌ عبدالله و قیام او را جاویدان ساخت. آن‌ ها که امام حسین(ع) را به سازشکاری با یزید دعوت می‌ کردند تا بتوانند چند صباحی بیشتر در این دنیا در ذلت تبعیت از یزید زندگی کنند نیز از این دنیا رفتند و باقی نماندند اما امام حسین(ع) با رفتن خود نهضتی خدایی را باقی گذاشت که برای همیشه راهنمای بشر است.