طالبان، استثنای تاریخ

باید بپذیریم که طالبان یک پدیده استثنایی در تاریخ بشریت هستند.

تجربه تاریخی نشان می‌دهد که هرگاه قبایل بدوی و دور از تمدن، با تکیه بر خوی وحشی گری، جوامع متمدن را در هم کوبیده اند، پس از مدتی، در اثر تماس با تمدن و فرهنگ، خود به مدنیت روی آورده اند.

اما طالبان، حقیقتا در این زمینه یک استثنا هستند. این گروه، دو بار در تاریخ معاصر، بر افغانستان مسلط شده و هر بار، به جای اینکه خود اهلی شود، کوشیده مردم افغانستان را وحشی و دور از تمدن بسازد.

عناد طالبان با تمدن پذیری، در سه سال پسین، در مبارزه بی امان آنها با زبان پارسی و فرهنگ تمدنی غنی آن تبلور یافت.

زبان فارسی که قرن‌های متمادی، زبان رسمی دفتر و دیوان و اداره در تمام شبه قاره و افغانستان بود، آنقدر که در سه سال حاکمیت طالبان تحت فشار بوده، در هیچ عصری تحت فشار قرار نگرفته است.

شیعیان و تاجیک‌ها که به دلیل آشنایی با امور دیوانی، در چند قرن پسین، متولیان فرهنگ و تمدن در افغانستان بوده اند، در حاکمیت طالبان چنان تحت ضربه قرار گرفته اند که بعید است به آسانی بتوانند قد راست کنند.
در این بین، شیعیان، به دلیل مذهب شان، حتی بیش از تاجکان، آسیب دیده اند.

اینکه عوارض تمدنی این حجم از تمدن ستیزی طالبان (در قالب فارسی ستیزی) چه است، به گمانم نیازمند یک نوشتار مفصل مستقل است، اما اگر کسانی بخواهند به داد این حوزه تمدنی برسند، ناچارا این فریادرسی را باید از متولیان آن(شیعیان و تاجیک‌ها) آغاز نمایند.

نجات این جماعت از آواری که طالبان و حامیان طالبان بر آنها فرو ریخته اند، اولین گام برای نجات حوزه تمدنی خراسان شرقیست.

سید احمد موسوی مبلغ