فرمول آشوب

آنچه که این روزها در پاراچنار اتفاق می افتد، آنقدر وحشتناک است که نه زبان، یارای گفتن آن را دارد و نه چشم، طاقت دیدن آن را.

صدها انسان بیگناه، سلاخی شده اند و هزاران نفر در معرض خطر قرار دارند.

آنهایی که کشته می‌شوند، پشتون هستند و آنهایی که می‌کشند هم پشتون هستند. اما پشتون های تکفیری، هم تباران شیعه مذهب خود را از دم تیغ میگذرانند.

به گفته افراد مطلع، در نسل کشی شیعیان پاراچنار، این طالبان هستند که بیشترین سهم را دارند.

فرمول آشوب در منطقه، مدتهاست که عوض شده است.

چه کسی بپذیرد یا نپذیرد، تروریست های تکفیری، سنجه حلیت قتل را، همسو بودن یا نبودن انسانها با عقاید افراطی خود میدانند نه نژاد و قومیت آنها.

مفتی های طالبان، در مانیفیست خود، شیعیان را اهل بدعت و مهدور الدم میدانند. اما جنگ مذهبی آنها، تنها با شیعیان نیست.
تقابل حنفیت اعتدالی و سلفی گری تکفیری، از سفیدی چشم هم به ما نزدیک تر است و شیعیان، به دلیل اینکه هیچ پناهی ندارند، در ابتدا مورد تهاجم واقع می‌شوند و پس آنها، اهل سنت معتدل هم در منطق تکفیری طالبان، مستحق مرگ خواهند بود.

ریشه های قدرت یافتن تروریست های تکفیری در منطقه را باید در توافق‌نامه دوحه جستجو کرد. اما آنچه که محل تاسف است، همراهی قربانیان احتمالی افراط گرایی، با این طرح خطرناک است.

تطهیر طالبان و تلاش برای مشروعیت بخشی به این گروه، دقیقا همراهی و مساعدت به قدرت گرفتن اندیشه تکفیر در منطقه بود.

اکنون، شعله این فتنه کاملا برافروخته و عن‌قریب است که آتش آن، اگر مهار نشود، تمام منطقه را در برگیرد.

در سه سال گذشته، هر بار که از خطرات سلطه سلفی ها در پوشش طالبان بر جغرافیا و میلیارد ها دلار امکانات نظامی سخن گفتیم، دهان های یاوه گوی زیادی در مدح طالب باز شدند و فریاد گران رنج و مظلومیت انسان رنجیده افغانستانی و انذار دهندگان خطرات محتمل را به برهم زدن آرامش مردم متهم کردند.

پاراچنار و نسل کشی این روزهای طالبان در این خطه، یک پیش درآمد است بر آنچه که فردای بسیار نزدیک، بر سر همه مان از (شیعه و سنی) خواهد آمد.

ما چه ستمگری طالب و بغاوت او را فریاد بزنیم و چه سر در گریبان بردگی و رعیت شدن برای طالب فرو ببریم، نهایتاً با همان سرنوشتی مواجه خواهیم شد که در شام و عراق و پاراچنار بر سر مردم آمد.

ستم پذیری، هرگز به آزادی ختم نمی‌شود.

سید احمد موسوی مبلغ