سنجه طالبان

آقای امیرعبداللهیان وزیر خارجه ایران گفته است که طالبان، داعش نیستند. ایشان گفته است که طالبان با داعش میجنگند.

احتمالا مقصود آقای امیر عبداللهیان این است که چون طالبان با داعش میجنگند، پس موجودات بهتر و در نتیجه قابل تحمل هستند.

ایشان احتمالا با همین زاویه دید گفته است که طالبان بخشی از واقعیت افغانستان است.

من، تا کنون نتوانسته ام مرز مشخصی میان طالب و داعش پیدا کنم. نه از نظر مبانی کلامی و نه از جهت ساختار و تشکیلات، شاخصه هایی که بتواند داعش و طالبان را در افغانستان از هم جدا کند، قابل احصا نیست.
به زعم من، طالبان و داعش افغانستان، کاملا همگون هستند.
داعش در افغانستان، نه جغرافیا دارد، نه تشکیلات مستقل دارد و نه رهبران آن مشخص است. داعش، بخشی از خود طالبان است که به عنوان گردنگیر جنایات طالبان عمل میکند.

اما حتی اگر فرض را بر این بگذاریم که طالبان ‌و داعش افغانستان، دو گروه معارض با هم هستند، این سوال قابل طرح است که آیا صرف این تقابل، به معنی خوب بودن یکی از آنها و بد بودن دیگری است؟؟؟

در سوریه هم، داعش و النصره، نبردهای خونینی با یکدیگر داشتند. آیا این استدلال که النصره در مقابل داعش جنگیده است، معیار خوبی برای تنزیه این گروه است؟

به نظر می‌رسد که جنگیدن با داعش، نمی‌تواند سنجه خوبی برای ارزشگذاری روی گروه‌ها باشد.

طالب، سر بریدن و ذبح انسانهای بیگناه را بسیار پیشتر از به وجود آمدن داعش آغاز کرده بود.
نسل کشی های طالبان در افغانستان هرگز از ذهن تاریخ پاک نخواهدشد.

نمونه حمله انتحاری طالبان به بیمارستان و کشتن زنان در حال زایمان، حتی توسط داعش هم دیده نشده است.
حملات به مساجد، مدارس، مراکز آموزش کنکور، سالن عروسی، کلپ های ورزشی، اتوبوس های عمومی و….، فقط بخشی از کارنامه جنایات طالبان است.

آنچه که می‌تواند برای تایید یا رد یک گروه و جماعت ملاک باشد، مجموع عملکرد آنهاست نه بخشی از عملکرد آنها.

بنابراین، با اینکه طالبان یک واقعیت در افغانستان است، اما به دلیل سوابقی که در جنایت دارد و به دلیل اینکه به عنوان نیروی نیابتی آمریکا در افغانستان، خلاف منافع ملی افغانستان و امنیت منطقه عمل میکند، یک واقعیت غیر قابل پذیرش است.

این منطق که چون طالبان با داعش جنگیده، پس گروه خوبیست، عین منطق آمریکا در مورد طالبان است که میگویند چون طالب در مبارزه با القاعده و داعش با ما همکاری کرده، ما از طالبان راضی هستیم.

آنچه که باعث می‌شود آزادگان عالم، اسراییل را (علیرغم اینکه یک واقعیت درشت منطقه است) قابل دفاع و پذیرش ندانند، جنایات وحشیانه و عملکرد آنهاست.

انتظار اینست که استاندارد های دوگانه، بر رفتار مان حاکم نباشد.

مسأله ما با طالبان، صرفا سهم گیری در حکومت طالبان نیست‌ که با شکل گیری حکومت فراگیر محقق شود، بلکه مسأله با طالبان، اپارتایدی است که این گروه‌، با استبداد و فشار، بر مردم افغانستان تحمیل کرده است.

بگذریم از اینکه اتصالات استخباراتی طالبان، در بلند مدت، چه اثراتی بر منطقه و از جمله ایران خواهد داشت.

وزارت خارجه ایران در دو سال گذشته نسبت به طالبان (برخلاف آنهایی که متولی مستقیم کار هستند) موضعی منطقی داشته و بعید است که آقای امیر عبداللهیان، این مواضع را در نتیجه‌ی عدم شناخت درست از طالبان اتخاذ کرده باشد.

شاید مهمترین دلیل این موضع گیری این باشد که در شرایط کنونی، به واسطه عملکرد پر اشتباه متولیان امور افغانستان، ایران جز طالبان، هیچ کارت دیگری برای بازی در افغانستان ندارد.

اضطرار وزیر خارجه ایران در چنین موضع گیری هرچند که زاییده وضعیت تحمیلی تطهیر گران است، اما به نفع ایران نیست و به جای آن، بایسته تر اینست که ایران، کارت‌های بازی دیگری در افغانستان برای خود دست و پا کند

سید احمد موسوی مبلغ