رقص بر جنازه

بگذارید سخنم را با یک مثال آغاز کنم. آیا کسی است که با شادی و یا خوشنود کردن دیگران مخالف باشد؟ جواب قطعا منفی است. چون «چه توفیقی از این بهتر که خلقی را بخندانی». اما آیا می‌توان بر سر جنازه یا مراسم فاتحه کسی به بهانه اینکه شاد کردن دیگران خوب است، رقص و پایکوبی راه‌انداخت؟ جواب قطعا بازهم منفی است.

من شخصاً در حسن نیت دوستان شورای علما شک ندارم. اما از بد حادثه، این نمایش‌های خیرخواهانه این دوستان بسیار در یک وقت و شرایط بد اتفاق افتاده است. درست وقتی نصف جامعه در قرن ۲۱، از تحصیل و رفتن در دانشگاه محروم شده و ملت واقعا از این بابت عزاردار است، این نمایشهای سیاسی و استفاده از ملاقات با مراجع، دقیقا به معنی مشروعیت بخشیدن به این تصمیم بوده و چون رقص برجنازه ملت است.

بعضی وقت‌ها داشتن نیت خوب کافی نیست، بلکه جنبه‌ّای بیرونی عمل مهم‌تر از نیت عامل است. نمی‌توان با نیت خوب رانندگی کرد و کسی را در جاده زیر گرفت. اینجا نیت شما مهم نیست، نتیجه بیرونی عمل شما مهم است. درست است که ما همه چیز را می‌فهمیم و مردم را چون رعیت و گله گوسفند می‌پنداریم. اما باید بپذیریم که چیزی تحت عنوان خرد جمعی وافکار عمومی نیز وجود دارد و آنها بعضی چیزها را به خوبی درک کرده و به آن واکنش نشان می‌دهد. یک کار زشت، واقعا زشت است، اگرچه ما برای انجام آن صدها دلیل درست بتراشیم. زمستان می‌گذرد و رو سیاهی به ذغال می‌ماند.

ای دوست بر جنازهٔ دشمن چو بگذری
شادی مکن که با تو هَمین ماجرا رود

علیرضا شریفی