فریاد بی‌صدا

پس از دهه هفتاد شمسی؛ پشتون‌ها به گونه خالص، دوبار قدرت را در قالب تا‌ل‌بان و با فرم امارت، در کابل در دست گرفتند. بار دوم، این نسل دوم آن‌ها می‌باشد که اینک بر اریکه قدرت تکیه زده‌است. آن‌ها، دهه هفتاد و جنگ با مجاهدین را به تاریخ سپرده‌اند. آن‌ها حتا جنگ با امریکا را نیز به بایگانی تاریخ تحویل داده‌اند. چندی قبل، آقای سراج‌الدین حقانی، با هوش‌مندی و در یک عمل‌گرایی تمام عیار گفت که دیگر امریکا را دشمن نمی‌داند. پشتون‌ها، با کمال‌ آرامش از نسل‌های مختلف با عقایید و گرایش‌های متفاوت، این روزها، هم‌دیگر را در آغوش می‌گیرند، در پی‌ هم‌گرایی هستند و به استحکام پایه‌‌های قدرت خود در آینده می‌اندیشند.
اما در مقایسه، هزاره‌ها، در همان دهه هفتاد باقی مانده‌اند. هزاره‌ها، می‌دانند که ساختار قدرت انحصاری است و در آن هیچ جایگاهی ندارند؛ ولی به آسانی از کنار این موضوع مهم و حیاتی می‌گذرند؛ اما برخی، برای هیچ؛ در برابر یک‌دیگر خط سرخ تعیین می‌کنند و یقه‌ی یک‌دیگر را می‌گیرند. بعضی از جریان‌های هزاره، بدون تامل در مورد شرایط حال، با پرخاش‌گری‌ها و تزریق احساسات بسیار، هنوز در پی‌کشف خائنان مقاومت‌های غرب کابل هستند! هنوز هم برخی، از آقای مزاری قدیس می‌سازند و برخی دیگر ابلیس. شاید اغراق نباشد، اگر گفته شود، حلقه‌های در میان جامعه هزاره‌ وجود دارند که در پی‌بهانه برای اختلاف می‌باشند. یک روز سید خونی‌ با هزاره خونی، باوجود تاریخ، جغرافیا، فرهنگ و سرنوشت واحد، به جان هم می‌افتند و روز دیگر هزاره‌های پیروی مزاری با هزاره‌‌های که به‌گونه‌ی دیگر فکر می‌کنند، پنچه در پنجه می‌افکنند.
در شرایط کنونی، پرداختن به مسائل و جنگ‌های غرب کابل، دردی از هزاره‌های که در مناطق مختلف، با کوچ‌اجباری روبر هستند، دوا نمی‌کنند. حذف این مردم را از بدنه تشکیلات ادارات، ترمیم نمی‌تواند و تبعیض تاریخی را در حق این مردم، برطرف نمی‌نماید.
باید از خواب بیدار شد و کمی‌ اندیشید. جنگ‌های غرب کابل به تاریخ پیوست. جمهوریت به تاریخ پیوست. بار دوم پرچم سفید به اهتزاز درآمده است. پرداختن به مسائل واهی، دامن زودن به اختلافات، زمنیه را برای مشارکت در ساختار قدرت فراهم نمی‌کند و راهی برای تحقق عدالت، حق‌طلبی و برابری نیست، بلکه این روند منزجر کننده، خودزنی است و تضعیف‌ بیش‌تر و فاجعه حذف را به دنبال دارد. بنابراین به‌جای پرداختن به اختلافات، باید راهی برای قدرت‌مند شدن و متحد شدن و راهی برای تحقق عدالت و بدست آوردن حق جست‌وجو کرد.
هزاره‌ها امروزه، در میدان عمل، جغرافیا و سهمی از کیک قدرت در اختیار ندارند تا بر سر تقسیم آن زور آزمایی کنند؛ با وجود این، هم‌دیگر را در فضای مجازی نیز تحمل نمی‌توانند و جنگ مجازی در مقابل یک‌دیگر راه می‌اندازند. شرایط زمانه، با تمام رنج‌هایش، بی‌صدا فریاد می‌زند و هزاره‌ها را مخاطب قرار می‌دهد که اختلافات کافیست. به مسائل حیاتی توجه کنید. یقه‌ی هم‌دیگر را رها کنید از اختلافات گذشته چه بدست آوردید که بازهم می‌خواهید این روند فاجعه‌بار را ادامه بدهید.

دکتر سید جواد سجادی