روز جهانی زبان مادری و( د دایکندی پوهنتون)

تنوع زبانی در افغانستان یک امر استثنا و نادر نیست که ما شبیه آنرا در سایر نقاط دنیا نداشته باشیم. اما نحوه برخورد ما با این چند رنگی در افغانستان سخت مسخره و فاقد عقلانیت است.
من که زبان مادری ام، پارسی/ فارسی/ دری است و اگر بتوانم برای غنی شدن اش کاری کنم، قطعن دریغ نخواهم کرد. ولی هرگز در پی آن نبوده ام و نخواهم بود که تلاشم برای تقویت زبان مادری ام در راستایی نفی و حذف سایر زبان ها باشد.
برای لحظه ای اگر عصبیت قومی موجود در افغانستان را کنار بگذاریم، من یکی بشدت علاقه مند زبان پشتو هستم و بسیار هم دوست دارم این زبان که قسمت از مردمان با عزت وطن ام به آن تکلم میکنند، رشد کند، تقویت شود و یکی از معیاری ترین زبان های کشور، منطقه و حتا جهان باشد.
من زاده افغانستان هستم و فارسی زبانم است. وطنداری دارم که به پشتو صحبت میکند. هموطن دیگری دارم که به اوزبیکی و یا پشه ای و نورستانی صحبت میکند. اگر بخواهیم هموطن باشیم باید این تفاوت ها را قبول کنیم، بپذیریم و با درک این واقعیت ها، در مسیر وحدت و آرزوی دست نیافتنی ملت شدن گام برداریم.
اما حقیقت چنین نیست. حقیقت این است که ما استراتژی خود را مبتنی بر حذف دیگران چیدمان کرده ایم.
مثلا در دایکندی که گویندگان زبان پشتو به یک در صد هم نمی رسند ولی برعکس ۹۹ صد فارسی زبان هستند باید تابلو ها، مکاتب و مراصلات اداری را به زبان پشتو بخوانند و انجام بدهند.
تصور کنید این سیاست را برعکس در ولایت ارزگان، زابل یا حتا در یک ولسوالی مطلق پشتون نشین تطبیق کنید. همه به زبان پشتو تکلم کنند ولی ما فارسی را تحمیل کنیم، چقدر مسخره و مضحک است/ نیست؟
جان گپ عزیز برادر! آرزو دارم زبان پشتو رشد کند و تقویت شود. انشالله من هم یاد بگیرم و قشنگ پشتو صحبت کنم، اما این راه، راه نیست که پشتو را گسترش بدهد و هزاره دایکندی را پشتو زبان بسازد. بنطر من این راه را که بعضی ها می روند حتا به ترکستان هم نمی رسد چه رسد بر مقصد و مرام تعیین شده.
از ما گفتن بود.
شکر شکن شود همه طوطیان هند
زین قند پارسی که به بنگاله می رود

سید میثم احسانی رئیس