اندر باب پیوستن نخبگان پشتون

فضای سیاسی افغانستان بشدت زهری است. هر گونه موضع گیری محکوم و یا با برچسب های گوناگون همراه می شود. وضع موجود باعث شده خیلی از واقعیت های افغانستان گفته نشود. با این وصف گاها آدم مجبور می شود به یک سری مسائل بپردازد. بازگشت و پیوستن تعدادی از نخبگان سیاسی جامعه پشتون برای من و خیلی های دیگر زنگ خطر جدی است.
وقتی ادریس زمان، برادر اشرف غنی، اسماعیل یون، ستار سعادت، وزیری سخنگوی اسبق وزارت دفاع، سلام رحیمی یار غار اشرف غنی، عمر خیل و ده ها نخبه جامعه پشتون را میبنیم که هم کاسه و پیمانه ای گروه حاکم شده اند، پیام بسیار مهم و تاریخی را افاده میکند.
پیام برقراری و استقرار یک روایت مطلق و غیر منعطف. پیام واحد از یک استراتژی کهنه که احتمالا استوار بر نفی دیگران است.
امروز وقتی زمزمه بازگشت اشرف غنی به افغانستان است، خیلی ها نگرانی دارند. و سوالاتی زیادی جان میگیرد که مبادا ارگ را آنطور که ادعا میشد به افرادی منسوب به قوم خودش تسلیم نکرده باشد تا دست دیگران کوتاه شود.
حقیقت این است که یک چشم امید مردم افغانستان هنوز هم به سوی نخبگان تکنوکرات جامعه پشتون است که اینها چگونه عمل میکنند و آیا برای شکل دادن یک روایت کلان و همه شمول در افغانستان گام بر میدارند یا اینکه بصورت تدریجی روانه آغوش اسلامیت و افغانیت میشوند؟
به باور من اگر سیاسیون جامعه پشتون افغانستان، تلاشی در جهت همگرایی ملی و همسویی مشترک را انجام ندهند، بی تردید افغانستان دچار بحران های بشدت عمیق تر از امروز خواهد شد که هیچ یکی از اقوام ساکن در کشور از آن سود نخواهد برد.
بی تعارف باید گفت که هنوز هم بخشی عمده از راه حل بحران افغانستان در دست نخبگان پشتون است. این ها هم میتوانند در همسویی با سایرین صفحه ای جدید برای افغانستان باز کنند که همه رنگ ها دیده شوند و هم میتوانند با سکوت و یا پیوستن شان با جریان حاکم کنونی، کهنه زخم ها را تازه، عقده ها را بیشتر و نفرت را گسترده تر سازند که نتیجه آن جز بربادی کلیت بنام افغانستان نخواهد بود.
اگر با من مخالفید استدلال تانرا بنویسید!!!!

سید میثم احسانی رئیس