تاریخ پنهانی شکست دیپلماتیک امریکا در افغانستان (قسمت نخست)

رئیس جمهور جوبایدن، در چهاردهم اپریل با اعلام اینکه سربازان باقی مانده امریکا در افغانستان، تا ۱۱ سپتامبر ۲۰۲۱ این کشور را ترک خواهند کرد، طولانی ترین جنگ تاریخ ایالات متحده امریکا را به پایان رساند. در هفته‌های بعدی طالبان ده‌ها ولسوالی را در مناطق روستایی تسخیر کردند و به شهرهای اصلی نزدیک شدند. تا نیمه‌های جون، جمهوری اسلامی افغانستان- دولت دموکراتیک شکننده‌ای که توسط افغان‌های مدرن، سربازان ناتو و مالیه دهندگان امریکایی پس از یازده سپتامبر ساخته شده بود- به نظر می‌رسید که در سراشیبی نابودی قرار گرفته است. اما رئیس جمهور غنی همچنان به کابینه خود می‌گفت که جمهوری دوام خواهد آورد. رنگینه حمیدی سرپرست وزارت معارف می‌گوید: غنی” در هر جلسه اطمینان می‌داد و ما را تشویق می‌کرد.” غنی البته یاداوری می‌کرد که امریکا دیگر در افغانستان ماندنی نیست.
در بیست و سوم جولای غنی و مشاورانش سوار یک طیاره چارتر کام ایر شدند، که انها را از کابل به واشنگتن منتقل می‌کرد تا با رئیس جمهور بایدن ملاقات داشته باشند. در زمانی که طیاره بر فراز اقیانوس اتلانتیک قرار داشت، همکاران غنی در کف طیاره نشسته نکاتی را که در ملاقات مطرح می‌شد مرور می‌کردند. مقامات افغان می‌دانستند که بایدن دولت‌ انها را ناکام و شکست خورده می‌داند. اما غنی همچنان تاکید می‌کرد که انها “یک پیام به امریکایی‌ها” خواهند داشت، “وحدت در مقاومت”، پیامی که ممکن امریکایی‌ها را به حمایت بیشتر از آنها در جنگ جاری با طالبان سوق خواهد داد. امرالله صالح معاون نخست رئیس جمهوری که گفته بود با تصمیم خروج جوبایدن احساس” خنجر از پشت” را کرده است، با اکراه موافقت کرد که به ” یک روایت مثبت دل ببندد.”
رئیس جمهور بایدن از غنی و همراهان ارشدش بعد از ظهر بیست و پنجم جون در دفتر بیضی کاخ سفید، پذیرایی کرد. ” ما دور نمی‌رویم” بایدن به غنی گفت. او از جیب کتش یک ورق را در اورد که در آن تعداد امریکایی‌های کشته شده در افغانستان و عراق پس از یازده سپتامبر نوشته بود و به غنی نشان داد. ” من از فداکاری‌ امریکایی‌ها قدردانی می‌کنم” غنی گفت. سپس او توضیح داد” هدف ما برای شش ماه آینده این است که اوضاع را کنترل کنیم” او شرایط در افغانستان را همانند دوران لینکلن [در امریکا] توصیف کرد.
” مهمترین خواست من برای افغانستان این است که ما یک دوست در کاخ سفید داشته باشیم” غنی گفت.
“شما چنین دوستی دارید” بایدن گفت.
غنی حمایت‌های مشخص نظامی را درخواست کرد. ممکنه امریکا هلیکوپترهای بیشتری در اختیار ما قرار دهد؟ میشه که قرار دادی‌های امریکا به ارائه خدمات لوجیستکی به نظامیان افغان ادامه دهند؟
بر اساس گفته افراد موجود در ملاقات، پاسخ‌های بایدن مبهم بود.
غنی و بایدن همچنین در مورد امکان دستیابی به یک توافق صلح بین جمهوری اسلامی و طالبان گفت‌و گو کردند.
دیپلمات‌های امریکایی برای چندین سال بود که با طالبان گفت‌وگو داشتند و در مورد خروج نیروهای امریکایی و تسریع گفت‌وگوهای جداگانه بین شورشیان و کابل مذاکره می‌کردند. اما گفت‌وگوها به نوعی شکست خورده بود و طالبان درصدد بودند که افغانستان را از طریق زور تسخیر کنند. احتمال اینکه ” طالبان کار عقلانی انجام دهند زیاد نیست” به گفته حاضران در نشست، بایدن گفت.
همزمان با دیدار غنی و همکاران ارشدش با بایدن، شهزاد اکبر، رئیس کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان، در واشنگتن با امریکایی‌هایی دیدار کرد که در مورد حقوق بشر، دموکراسی و توسعه کار می‌کنند. او یادآور شد که از شنیدن اینکه امریکایی‌ها “به این نتیجه رسیده اند که افغانستان یک مسیر انحرافی بوده است و به نوعی صلح با خود به سر می‌برند” شوکه شده است. امریکایی‌ها از خانم اکبر پرسیدند که برای فرار از کابل و رفتن به تبعید چه برنامه‌های ریخنه است؟ خانم اکبر بعد از دیدار رسمی تا ۱۴ جولای در امریکا ماند و به سخنرانی جوبایدن به این مناسبت گوش داد که گفت:” ما در جایگاهی قرار داریم که درخشانترین آینده را ببنیم.”
” من آن غروب را با گریه‌های زیاد به سربردم” خانم کبر گفت. او به کابل برگشت و سفارت‌خانه به سفارت‌خانه گشت تا برای همکاران خود ویزه بگیرد.
ادامه دارد …

منبع: The New Yorker

عرفانی خواتی