سفری به مثابه دریوزگی

غنی رفت؛ ممکن است بسیاری از ارزش های نوین و دست آوردهای بیست سال گذشته از بین برود. همانگونه که بسیاری کابران گفته اند؛ افغانستان سال‌ها به عقب بر گشت. ولی اشرف غنی چه دوره ای حکومت داری و چه در زمان فرار و فروپاشی حکومت فاسد اش رندانه عمل کرد. مرد رندی بود. خدمتی که او به هژمونی مجدد قوم حاکم انجام داد، رویایی است؛ به گونه ای که نخبگان پشتون چنین چیزی را در خواب هم نمی دیدند. هرچند این خدمات با بدنامی شخصی او همراه است. غنی این ننگ را به جان خرید.

همانگونه که خیانت او به اقوام دیگر بی‌نظیر می نماید. او رهبران خودکامه و خودخوانده اقوام دیگر را به شدت تحقیر کرد. کاری کرد که کوچی‌های نیمروز و لغمان با مبلمان مارشال دوستم عکس سلفی بگیرند و در مقر قهرمان ملی احمدشاه مسعود جلسه دایر کنند و عملا آن ها را تحقیر نمایند.

نکته مهمتر اینکه رهبرانی که تا دیروز پاکستان را حامی گروه طالبان، پدر معنوی آنان و دست‌کم یکی از عوامل مهم جنگهای داخلی می‌دانستند، امروز پشت درهای پاکستان است. به نحوی از شر خود یک موجود شریر به خود او، پناه برده اند.

فرصت‌های بسیاری را همین رهبران از دست داد و سوزاند. اکنون سفر این جماعت به دریوزگی قدرت و منصب از حامی اصلی امارت اسلامی، بیشتر شبیه است تا مذاکره دیپلماتیک. بازهم چه خوابی برای مردم دیده اند و چه آشی برای ملتی خسته از رنج و جنگ دیده اند، در آینده روشن خواهد شد.

دقیقا همین‌جاست که باید گفت: الموت اولی من رکوب العار

دکتر سید رضا سجادی