مرثیه برای جمهوریت

در این زمان عسرت که طالبان از هر گوشه در حال فتح سرزمین خون چکان افغانستان هستند و سقوط صدای پای جمهوری اسلامی افغانستان بگوش می‌رسد. مردم عام پریشان و به فکر نجات جان و مال خود هستند. برای عموم مردم افغانستان جمهوری و امارت چندان تفاوتی نمی‌کند، مهم آرامش و بدست آوردن یک لقمه نان برای خود و فامیل خود است.

اما برای جمع بزرگ روشنفکران، درس خواندگان تازه به دوران رسیده و هواخواهان عام جمهوریت، این روزهای افغانستان مثل کربلایی سال ۶۱ هجری است! به هر حال این جمهوریت با روند فعلی ماندگار نیست، دیر یا زود تسلیم خواهد شد. حال که سرنوشت جمهوریت محتوم به نظر می‌رسد، پرسش بزرگ و سخت پیش‌روی طرفداران جمهوریت خود نمایی می‌کند، آیا تسلیم امارت شویم یا برای افتخار تا پای جان مبارزه کنیم؟

جواب این سوال آسان نیست، انتخاب هر راهی سرنوشت ملت و دولت را برای ده‌ها سال تحت تأثیر قرار می‌دهد!
در تاریخ از مدافعان جمهوری اسلامی افغانستان به نیکی یاد خواهند کرد. این مسیر بسوی آینده توسعه یافته و آزادی ملت افغانستان است، اما سوگمندانه چندان در دسترس نیست.

از سوی دیگر تسلیم امارت شدن تحمل یک عمر عقب‌ماندگی از قافله توسعه و آزادی است، ولی در کوتاه مدت جان و مال را حفظ می‌کند.
تصمیم انقلابی گرفتن و مبارزه تا آخرین نفس، همچون قهرمانان کربلا دل شیر می‌خواهد و از خود گذشتگی بسیار!
در این شرایط فقط یک معجزه می‌تواند راه سوم را بگشاید و ملت را بسوی بهروزی و آینده روشن همراه با آرامش برساند.
برای چنین معجزه دعا می‌کنیم، هر چند ناشدنی به نظر آید!

ناطقی بلخابی