توهم صلح

در سال‌های اخیر، پروژه‌ی تصفیه‌ی قومی و یک دست کردن حاکمیت به شیوه‌ی نرم و با موفقیت در درون دولت انجام شد و به بار نشست. اجرای آن اما در بیرون از حاکمیت با شیوه‌ی نرم ممکن نبود، پس نیاز به قدرت سخت از بیرون داشت و آن قدرت سخت فقط طالبان است که طبق پلان باید در این عرصه، عرض اندام کند.

در این میان، ضرورت است که رهبران و نیروهای جهادی و جزیره‌ایِ مزاحم یکی پس از دیگری، استحاله شوند و گلیم شان جمع گردد؛ آن‌گاه است که شاهد مواجهه‌ی واقعی و مستقیم دولت و طالبان خواهیم بود. فعلاً و تا نابودیِ این عناصر مزاحم، روش کج‌دار و مریز دولت ادامه خواهد داشت! شکایت چند باره‌ی اسماعیل خان از عدم کمک دولت، قرینه‌ای است بر این مدعا و البته پس از یکدست ساختن قومی در دو بخش نرم و سخت آن، شاهد نبردهای تمام عیار در بین «برادران» برای تصاحب قدرت خواهیم بود. اینکه صلح شود و مثلاً پنجاه درصد قدرت به طالبان واگذار گردد و آن‌ها هم این امر را بپذیرند، توهمی بیش نیست. چنین مشارکتی هرچند مطلوب دولت است، ولی به معنای استحاله‌ و خودکشی سیاسی طالبان است و طالبان هرگز به آن تن نخواهد داد. ساختار و فلسفه‌ی وجودی طالبان با مشارکت، بیگانه است. لذا در آینده و پس از نبردهای سنگین و سهمگین یا دموکراسی یک‌دست قومی خواهیم داشت یا امارت یکپارچه‌ی طالبانی! و البته این سریال در همین جا پایان نخواهد یافت.

آن چه واضح است روز به روز از ملت شدن، دور و دورتر می‌شویم و این مردم است که در به در می‌شوند و چون گذشته در زیر بار مصائب، کمر خم می‌کنند!

سید عوض هاشمی ورسی