راه آینده

برای ما در آینده، سه راه بیش‌تر وجود ندارد:

۱. باید سلطه طالبان را قبول کنیم و قبول کنیم که برده طالبان باشیم؛ برده طالبان بودن؛ یعنی در حقیقت مرده باشیم؛ اما متحرک، حقیر و ذلیل.

۲. باید مهاجرت کنیم. آنگاه یکی باتحقیر باید در معدن زغال‌سنگ در پاکستان کار کند. یکی باید در اروپا در انتظار سوشیال روزگار بگذراند. یکی دیگر بر اساس قانون‌کار ایران برای افغان‌ها، باید چاه‌کنی، چوپانی، کانال‌کنی کند یا در مرغ‌داری و گاوداری کار کند. شغل شرافت‌مندانه‌تر از این‌ها در انتظارش نیست.

۳. باید دلیرانه و شرافت‌مندانه مقاومت کنیم. در این صورت دو حالت قابل تصور است:
الف. پیروز می‌شویم. در این صورت، طعم آزادی را می‌چشیم، مثل سرو، رسا و قامت برافراشته زندگی می‌کنیم و بر سرنوشت خود حاکم هستیم؛
ب.کشته می‌شویم و البته کشته شدن غرورانگیز، با عزت و در راه آزادی هزار مرتبه، شرافت‌مندانه‌تر از زندگی با ذلت و در زیر چپلی‌‌های چپلی‌پایان وزیرستان پاکستان و هم‌قطاران و مزدوران افغانی آن‌ها است.

دکتر سید جواد سجادی