روند هاى اشتباه این روزهاى حکومتدارى

١- مواضع دیپلماتیک در درون حکومت با هم سازگارى ندارند و هزینه هاى جنگ و تلفات را بالا مى برد.

٢- دستگاه دیپلماسى که بایستى بیشتر از دستگاه جنگ فعال باشد و روى شتاب روند صلح و میز دوحه کار کند، صرفا در جلسات آنلاین آقاى اتمر و دفتر آقاى عبدالله محدود شده است. یک دیپلماسى موثر منطقه اى و بین المللى مى تواند فشار را از میدان هاى جنگ بردارد و میز مذاکره را پویا سازد. اندک تحرک دیپلماتیک هم که وجود دارد، از جانب خلیلزاد است که نشان داده، قابل اعتماد نیست و هر خشتى براى بناى صلح بگذارد، کج خواهد بود.

٣- حکومت هنوز دچار اختلاف و خودزنى است. تصور مى شود بخشى از حکومت درگیر انتقام جویى ها است. حوادث بهسود، فاریاب و اخیرا بدخشان نشان مى دهند که عده اى یا عمدا و یا از سر ندانم کارى و عقده مندى، مامور به تخریب روند اعتماد سازى و ریزش ساختار ها هستند.

۴- کار جدى روى شوراى عالى دولت یا هر ساختار دفاعى فراگیر حامى نیروهاى امنیتى نمى شود و این تشکل در میان اعلامیه ها و مواضع سرشار از اختلاف میان ارگ و سرآمدان قومى و سیاسى، گیر افتاده است.

۵- استراتژى دفاعى دولت مخصوصا پس از سقوط پیهم ولسوالى ها مبهم است. حتى اگر این رویه، تاکتیکى باشد، تصمیم گیران جنگ دلایل خوبى براى اقناع افکار عامه و حفظ روحیه سربازان تاکنون نداشته اند.

۶- روى آوردن به ملیشه سازى در برخى مناطق مخصوصا شمال و در میان اقوام مختلف با توجه به تضادهاى محلى فرماندهان و اقوام ممکن است فضا را بر علیه حکومت تغییر داده و سبب افزایش رعب و وحشت میان مردم گردد و زمینه را براى استقبال از مخالفان توسط مردم فراهم سازد. این روند اگر کنترل شده نباشد، زیانش بیشتر از سودش خواهد بود و تبدیل به یک جریان باجگیرى مسلسل و تضعیف نقش نیروهاى امنیتى در این مناطق خواهد شد. نمونه کوچک آن را در تخریب پایه هاى برق از همین حالا مى بینیم.

شجاع حسین محسنی