یک بام و دو هوا

چهارشنبه گذشته، ۱۷ جدی، ۹ جنوری، وزارت خارجه افغانستان اعلام کرد که موتر حامل ۱۳ تن از مهاجران افغان که بصورت غیرقانونی از مرز ایران وارد خاک ترکیه شده بود. در یک پست بازرسی پلیس ترکیه به این خودرو دستور توقف داده می‌شود، اما راننده ترکی آن (قاچاقبرانسان) به دستور پلیس توجه نکرده و با سرعت به مسیرخود ادامه می‌دهد. بعد از آن پلیس مرزی ترکیه به سوی موتر تیراندازی می‌کند که در نتیجه، پنج نفر از شهروندان افغان کشته و هفت نفر دیگر مجروح می‌شوند . وزارت خارجه افغانستان اعلام کرد که ” هیأتی را برای بررسی این حادثه به شهر آغری ترکیه فرستاده است”.

سال گذشته عیسوی، ۱۵ جوزا، در حادثه مشابه و در موتری که ۱۳ مهاجرین افغان ویک مهاجر پاکستانی را بطور قاچاق حمل میکرد و به ایست پست بازرسی توجه نکرد مورد اصابت تیراندازی مامورین نیروهای امنیتی ایران قرار میگیرد. در جریان این حادثه موتر آتش میگیرد (گلوله به ذخیره بنزین اصابت کرده یا آتش گرفتن لاسیک موتر موجب آتش سوزی میشود ؟ ) نتیجه هرچه باشد در این حادثه هم متآسفانه ۳ نفر جان خود را از دست میدهند و عده ای زخمی و عده ای فرار میکنند. در آنوقت هنوز فصل گرم روابط حداقل میان وزارت های خارجه فرانرسیده بود. وزار خارجه افغانستان اعلام نمود که “این حادث را با جدیت پیگیری مینمائیم”.
میان این دو اعلامیه از نگاه زبان دیپلوماتیک خیلی تفاوت وجود دارد. دیپلوماسی زبان خود را دارد که همه به آن آشنایی ندارند.” بررسی میکنیم” با “با جدیت بررسی میکنیم” متفاوت است. “اعتراض میکنیم” با “شدیدآ اعتراض میکنیم ” فرق دارد. “روابط همکاری میان دو کشور همسایه” با “روابط همکاری دوستانه …” یکی نیست. “اظهار تآسف میکنیم با محکوم میکنیم فرق دارد”…..

ولی ازنوشتن این پست دو منظورداشتم : ۱ ـ اشاره به تراژدی مهاجران که سرنوشت آنها و مرگ و زندگی شان تا رسیدن به یک مقصد در اختیار قاچاقبران انسان است و نباید آنها به این سرنوشت دچار شوند، نه در ایران، نه در ترکیه، نه در پولند و اوکرائین و دریای مدیترانه … و نه در دیگر کشورها. ۲ ـ اشاره به برخورد “یک بام و دو هوای” قلم بدستان فیسبوکی و خارج از فیسبوک. آیا زندگی ۵ مهاجری که در تیر اندازی پولیس ترکیه کشته شدند کمتر از ۳ مهاجری که در تیراندازی پولیس ایران جان خود را از دست دادند، کمتر ارزش دارد، درحالیکه شباهت عجیبی میان این دو حادثه المناک وجود دارد ؟ سه روز منتظرشدم که نشانی از “طوفان فیسبوکی” و رسانه ای و تظاهرات که برضد ایران دنیا را فراگرفته بود، و یا پستهای روشنفکرنما ها را بیبینم. نه، حتا یک حرف، یک پست درفیسبوک، چه رسد تضاهرات علیه پولیس دیکتاتوری مرد مریض گونه آنکارا، رجب طیب اردگان !

دکتر کریم پاکزاد