ایده وزارت معارف، اولین گام بسوی جمهوری طالبانی ؟!؟!

این موضوع کاملا بدیهی و طبیعی است که محیط آموزشی و مکاتب باید شاد، مفرح، با نشاط و پر هیجان باشد. مخصوصا برای اطفالی که از محیط خانه و جمع خانواده، برای اولین بار وارد یک محیط متفاوت می شوند و حضور در اجتماع را تجربه می کنند.

فضای مکاتب باید مشوق های لازم متناسب با شرایط سنی و آموزشی کودکان را داشته باشد تا اطفال هر روز با شوق از خانه برآمده راهی مکاتب شوند، فضای مکاتب را با علاقه تحمل کنند و الفبای دانایی و زندگانی را با انگیزه بیاموزند.

محیط مساجد در افغانستان به لحاظ فرهنگی-اجتماعی، معمولا ساکت و سنگین است و برای اطفال خسته کننده و کسالت آور و نتیجه آن فرار و ملال کودکان از مکتب و مسجد. بعلاوه، سکشن بندی فضای مساجد برای صنف بندی مطابق معیارهای بناهای آموزشی و مکاتب، یک مساله دیگر است که هم ضرورت به هزینه و سرمایه مضاعف دارد و از طرفی هم، موارد کاربرد مساجد برای تجمعات عبادی و اجتماعی را با مشکل مواجه می کند. درنتیجه “مکاتب مسجدی” چیزی می شود شبیه شتر مرغ بی کاره بد قواره.

این یک محاسبه سرانگشتی و ابتدایی است از معضلات مسجدی کردن مکاتب. قطعا مشکلات فنی، تخنیکی، فرهنگی، اجتماعی و آموزشی نیز از طرف کارشناسان امور آموزشی در این زمینه برشمرده خواهد شد.

ایده انتقال مکاتب به مساجد از طرف وزارت معارف هیچ توجیه منطقی ندارد مگر اینکه اولین چراغ سبز رسمی حکومت باشد به جمهوری طالبانی

حسین ریحانی