واشنگتن پست: در افغانستان همه چیز در دست افراد با نفوذ است

احساسی که بسیاری از افغانستانی‌ها بیان می‌کنند نشان از عصبانیت دارد؛ احساسی که دموکراسی نتوانسته مشکلات ریشه‌ای این مردمان را حل کند و اینکه هنوز همه چیز در دست افراد بانفوذ قرار دارد و این موضوع که رهبرانی که به آنها قول حل مشکلات ملی را داده بودند، به خودشان اهمیت می‌دهند تا مردم.

یک روزنامه آمریکایی در گزارشی نوشت:‌ برای یافتن روزنه امید در افق سیاسی افغانستان، با سفری به حاشیه کابل و عبور از جاده‌ای پر از فراز و نشیب با ساختمان نیمه کاره و بدون تابلو و بعد از بالا رفتن از پله‌های یک ساختمان چهار طبقه، می‌توان مردی مشتاق با کت و شلوار جدید که در حال جابه جایی وسایل دفتر است،‌ را مشاهده کرد.

واشنگتن‌پست نوشت: نادر نادری که همین اواخر بعنوان رئیس کمیسیون خدمات اجتماعی انتخاب شده، می‌‌گوید که بسیار پر انرژی است، وی هدف خود را تغییر محور قرار دادن سلایق سیاسی و اعطای کار به برادرزاده‌های نمایندگان مجلس و یا جنگ‌سالاران سابق، به یک فرصت برابر برای همه عنوان می‌کند.

نادری 42 ساله می‌گوید که اگر موفق شود یک سیستم استخدام براساس صلاحیت بنا کند، ممکن است این اقدام به اعتماد مجدد مردم به دموکراسی افغانستان منجر شود. به عبارت دیگر، وی می‌گوید که تمام کسانی که علیه اصلاحات مبارزه می‌کنند را بخاطر نسل جدید و آینده کشور شکست خواهد داد.

با این وجود،‌ این انتصاب امیدوارکننده همانند حاشیه‌ کوچک در میان جنگ خسته‌کننده در تمامی جبهه‌هاست که امید افغانستانی‌ها را ناامید می‌کند.

با وجود رئیس جمهوری که قول اصلاح و مدرنیزه کردن را داده بود، افغانستان با مشکلاتی دست و پنجه نرم می‌کند که 16 سال به‌رغم حکومت دمکراتیک و کمک‌های خارجی این کشور را به ستوه آورده است: شبه‌نظامیان سخت‌گیر طالبان، فساد فراگیر، فقر شدید و دعوای سیاسی میان رهبران.

در حالی که برخی از مردمان افغانستان مشتاقانه منتظر پیام‌های حمایت آمیز از سوی دولت جدید واشنگتن هستند، عده‌ای دیگر ایمان خود را نسبت به جامعه بین‌الملل از دست داده و حتی کمک‌های اقتصادی و نظامی جدید را مورد سوال قرار می‌دهند.

«داوود مرادیان» رئیس موسسه مطالعات استراتژیک افغانستان در این رابطه می‌گوید: 16 سال است که ما درباره اصلاحات چیزهای می‌شنویم، اما همیشه یک طرز فکر حاکم بوده است، مسائل در حال حاضر قطبی‌تر و خطرناکتر شده، اگر من مجبور باشم بین 20 هزار سرباز آمریکایی یا یک دولت متعهد به اصلاحات یکی را انتخاب کنم، مطمئناً دومی را انتخاب خواهم کرد.

جنگ طولانی مدت با طالبان و سایر شبه نظامیان، بر نگرانی آینده مردمان افغانستان چیره شده است. جنگ‌های چریکی در میدان نبرد نظامیان افغانستان را مجبور به عقب نشینی‌ها تاکتیکی کرده است، و حمله غافلگیرانه آنها بر شفاخانه نظامی کابل عوام را بهت زده کرد.

با آغاز حملات فصل جنگ در افغانستان و نبود چشم اندازی برای گفت‌و گوهای صلح، نظامیان آمریکا و افغانستان نبرد سنگین، واگذاری برخی از مناطق و تلفات سنگین را در سال 2017 پیش بینی می‌کنند.

روحیه نظامیان افغانستان به واسطه فساد به تحلیل رفته و گزارش تازه بازرس ویژه سیگار در افغانستان نشان می‌دهد که افسران افغانستانی غذا و تجهیزات سربازان را به فروش می‌رسانند.

در ادامه این گزارش آمده است: اقتصاد افغانستان بعد از خروج نظامیان ناتو در 2 سال قبل و با از بین رفتن قراردادهای و صنایع خانگی به زوال رفته است.

بانک جهانی کاهش رشد در این کشور را گزارش داده است. دولت افغانستان نیز بر روی پروژه‌های بلند مدت مانند سد، تجارت منطقه‌ای سرمایه‌گذاری کرده، ‌اما بیکاری به 40 درصد افزایش یافته و پایتخت این کشور مملو از خدایان، معتادها و مهاجران بازگشته است.

در کنار موارد بالا، افغانستان بعنوان یکی از کشورهای فقیر دنیا با درآمد سالیانه 1800 دالر، هنوز از نرخ سواد بسیار پایین و بهداشت ضعیف برخوردار است.

در نواحی روستایی خشونت، سرمایه‌گذاران در حوزه معدن را به وحشت انداخته است؛ این در حالی است که تولید تریاک در سال گذشته 43 درصد افزایش یافته و تبدیل به منبع اصلی برای تامین مالی شورشیان شده است.

در یک مصاحبه حنیف اتمر مشاور امنیت ملی اظهار داشت: ما در سه جبهه اصلی در حال مبارزه هستیم: فقر، تروریسم و فساد که همگی بهم وابسته هستند.

مبارزه با این 3 معضل کار آسانی نیست و ما در هر سه مورد پیشرفت‌هایی داشتیم و آن‌هایی که تصویری ناامیدکننده و بی‌رحم از افغانستان ترسیم می‌کنند، تلاش بیهوده می‌کنند.

ما در حال کشمکش هستیم، اما در این رابطه مصمم هستیم. این موضوع دیگر به اراده سیاسی بازنمی‌گردد بلکه در حیطه ظرفیت نظام است که در حال افزایش می‌باشد.

در پاسخ به این سوال که افغانستان از ایالات متحده چه انتظاری دارد، اتمر به گسترش حمایت هوایی اشاره کرد و گفت:‌ ما بخاطر تلاش‌های شما برای بازسازی کشورمان قدردان شما هستیم اما موضوع بااهمیت‌تر این است که ما در حال مبارزه با دشمن مشترک هستیم.

موضوع دیگر متقاعد کردن جامعه جهانی از سوی اشرف غنی و تیمش نیست. سرخوردگی داخلی در همه جا آشکار است، از موضوعات مطرح شده در مجلس و رادیو نشان از افراد بیکاری دارد که نشسته‌اند و منتظر اقدام از سوی دولت هستند.

احساسی که بسیاری از افغانستانی‌ها بیان می‌کنند نشان از عصبانیت دارد؛ احساسی که دموکراسی نتوانسته مشکلات ریشه‌ای این مردمان را حل کند و اینکه هنوز همه چیز در دست افراد بانفوذ قرار دارد و این موضوع که رهبرانی که به آنها قول حل مشکلات ملی را داده بودند، به خودشان اهمیت می‌دهند تا مردم.

بسیاری از این انتقادت متوجه رئیس جمهور است و وی تلاشی برای برای مقبولیت نزد عامه انجام نداده، اما داستان برای این مقام سابق بانک جهانی در حال تغییر است.

در طول 2 سال گذشته «اشرف غنی» به ضعیف و بی‌اعتنا بودن متهم بوده و به جای اینکه به رهبران جامعه چند قومیتی افغانستان در ارتباط باشد، تنها به گروه کوچکی از تکنوکرات‌ها اعتماد کرده است.

اما با زیر نظر داشتن انتخابات سال 2019 ، غنی سیاست بیشتری به خارج داده و روابط خود را با روسای قومی ناشایست کمتر کرده و پست‌های ارشد را به منتقدان خارج اعطا می‌کند. این موضوع «عبدالله عبدالله» رقیب وی در دولت وحدت ملی را به حاشیه رانده است.

«انورالحق احدی» وزیر سابق کابینه در این رابطه گفت: این دولت دیگر دولت اصلاحات نیست بلکه بیشتر به دنبال سازش است.

تمرکز غنی در حال حاضر به دوباره انتخاب شدن معطوف شده و وی در حال جمع کردن قطعات یک پازل است، اما در نهایت بازی معکوس خواهد شد. ما نیازمند انتخابات جدید برای تشکیل یک دولت دموکرات هستیم، اما من تردید دارم که نفر بعدی نیز مانند اسبق خود به وعده‌های خود عمل نکند.

در حالی که انتخابات می‌تواند هم امیدوارکننده و هم بحران‌آمیز باشد، مردمان افغانستان به دو دسته تقسیم شده‌اند؛ عده‌ای که خواهان برگزاری هرچه سریعتر انتخابات بوده و عده‌ای که به دنبال نتایج معتبر هستند.

انتخابات محلی و پارلمانی قرار است در ماه نوامبر برگزار شود، اما احتمال انجام آن بعید است. کارشناسان در مورد ارائه تذکره های برقی، زمان بندی انتخابات و نظام رای گیری در حال بحث بوده که ماه‌ها زمان خواهد برد.

با این وجود، در لوای ناامیدی که هر روز عمیقتر شده و با انتظار یک بهار خشونت آمیز، افغانستانی‌های بیشتری بدنبال خروج از این کشور هستند.

مقامات افغانستانی بستگان خود را به خارج می فرستند، تاجران در حال خرید ملک از ترکیه هستند و دانش آموزان بدنبال دریافت ویزای آلمان یا رفتن به کانادا هستند.

اما عده‌ای در این میان متعهد به ماندن هستند و اصلاحات را پیگیری می‌کنند. نادری از ازجمله افرادی است که به حمایت غنی اعتماد داشته و با قوت قلب گرفتن از سوی مردمان عادی بدنبال یک دولت پاسخگو و صادق است.

نادری در این رابطه می‌گوید: انتظارات عامه بسیار بالاست و سربازان افغانستان در حال فداکردن جان خود در میدان نبرد هستند،‌ اما اگر ما نتوانیم سازمانی که به مردم خدمت می‌کند بنا بگذاریم،‌ فداکاری آنها بیهوده خواهد بود.