
جمهوری افراطیت
هر نظام جمهوری برای بقای خود نیاز دارد که یک نظام دروازهبانی ایجاد کرده و مانع رسیدن افراطیون قومی به پستهای کلیدی گردد.
هر نظام جمهوری برای بقای خود نیاز دارد که یک نظام دروازهبانی ایجاد کرده و مانع رسیدن افراطیون قومی به پستهای کلیدی گردد.
جایگاه شیعیان افغانستان در قدرت به عنوان یک اقلیت مذهبی کلان یکی از موضوعات مهم در حکومتهای افغانستان بوده است.
پشتون ها در افغانستان از لحاظ نفوذی اکثریت هستند چون اکثریت مطلق افغانها و تعدادی قابل ملاحظه افغانستانی ها افکار طالبانی « دگم اسلامی» دارند « و طالبان و هر گروه تندرو اسلامی به آسانی میتوانند در این جغرافیا سربازگیری کنند.
فرهنگ و تعلیم و تربیت در افغانستان در حال فروپاشی کامل است، اما برخلاف سیاست و اقتصاد که همهی ما از فروپاشی آن باخبریم و جهانیان نیز هر لحظه دربارهی آن گزارش میدادند و گزارش میدهند، فروپاشی فرهنگ و تعلیم و تربیت در تاریکی و سکوت اتفاق میافتد.
آنچه در این فرمان به رسمیت شناخته میشود، انسانیت زن است، نه حق مساویاش با مرد.
مدتهای زیادی است که سران حکومت های افغانستان و ایران نسبت به مرز مشترک بین دو کشور معترض هستند، هرکدام مدعی اند که بخشی از سرزمین شان در آن سوی مرز واقع شده است. و البته در مواقعی از تاریخ معاصر به توافقهایی هم رسیده اند.
یکی از آفت های دین ورزی و شریعت گرایی، بیهوده دانستن دنیا، ستیزگی با زندگی و چشم پوشی از واقعیت های زندگی و نیازمندی بشر برای زیستن است.
واقعیت امر این است که تبارگرایی ملا مسجد تا اشرف غنی ریس جمهور افغانستان که از مجاری دموکراتیک به این کرسی رسید و مامورین دولت و نهاد های غیر دولتی و خصوصی و خوشباوری و آرمانگرایی افغانستانی های که ضد طالب بودند یگانه دلیل است که طالبان توانست به سادهگی همه جا را اشغال کنند و بر سر گرده های مردم سوار شوند.
گردهمایی غرب کابل تراژدی شوکآوری بود که ظلمی بدتر از قتلعام را در حق مردمما درپی داشت که ثبت تاریخ خواهد شد و دستاندرکارانش باید در پیشگاه خدا و این مردم پاسخگو باشند که چرا افتخارات و مظلومیت این مردم را انکار نموده آنها را شریک جرم و جنایات دهشت افکنان خواندند و در برابر آنهمه اسناد داخلی و بینالمللی ایستادند؟!!!
رییس الوزرای حکومت نامشروع کتونی، با صراحت میگوید که قول رزق به مردم نداده بودند و مردم برای حل مشکلات اقتصادی، دعا کنند، اما او نمیگوید که هزاران بار قول امنیت به مردم داده بودند و آنچه که اکنون مردم را بیش از گرسنگی آزار میدهد، حس نا امنی است.