بیش از سه دهه جنگ و بی نظمی و نداشتن حاکمیت قوی و نبود دولتی مقتدر در افغانستان بسیاری از فعالیت‌ها و انجام پروژه‌های زیر ساخت‌های اساسی از جمله استفاده بهینه از آب‌های قابل استفاده و در دسترس را غیر ممکن ساخته و مردم از مزایا و ارزش‌های آن محروم مانده اند.
پرده اول: از اواخر سال 1360، نهضت‌ها و گروه‌های متعددی در مناطق مرکزی افغانستان مثل قارچ در حال سربرآوردن بودند. چند نفر کمتر از انگشتان دست، شب با هم می‌نشستند و فردای آن یک حزب جدید اعلام موجودیت می‌کرد.
نویسندۀ جوان از «برنارد شاو» نمایشنامه‌نویس سرشناسِ انگلیسی پرسید: شما برای چه می‌نویسید استاد؟ شاو پاسخ داد: برای یک لقمه نان! نویسندۀ جوان برآشفت که «متأسفم! بر خلاف شما من برای فرهنگ و انسانیت می‌نویسم! شاو گفت: عیبی ندارد پسرم! هر کدام از ما برای چیزی می‌نویسیم که نداریم!
یادداشتم را با معرفی یک نفر شروع می‌کنم و سپس وارد بحث اصلی می‌شویم. این شخص، «محمدموسی شفیق» نام داشت. او از سال 1972 تا 1973 نخست‌وزیر نظام شاهی و سلطنتی در افغانستان بود.
داعشیان و طالبان تنها افرادِ مسلحِ نامنظم و جنگجویانی با پرچم سیاه و سفید نیستند که در پی‌کشتن بی‌گناهان باشند، ارعاب و ایجاد دلهره را در میان مردم به‌گسترانند، فقط انتحار کنند و مرگ بیافرینند، به قوانین بین‌الملل و حقوق مدرن بی‌توجه باشند و در عوض به دادگاه‌های‌صحرایی افتخار نمایند.
تحلیل‌های ما، تنها مبتنی براصالت رهبران سیاسی و محوریت منافع شخصی است؛ لذا از اصالت مردم، محوریت منافع ملی و انطباق سازی کاردهای سیاسی با منافع ملی خبری نیست. به همین دلیل است که مواضع ما، به قطب‌بندی‌ها و مطلق‌نگری‌های تخاصم‌آمیز کشیده می‌شود و لشکریان در دوسوی جبهه، بدون نقطه مشترک و در خطوط جدا […]
رهبران سه حزب جنبش ملی اسلامی، جمعیت اسلامی و حزب وحدت اسلامی که عمدتا خود را نماینده سه قوم بزرگ ازبک، تاجیک و هزاره می دانند و پیشینه پرفراز و نشیب اتفاق و بی اتفاقی با هم دارند، روز گذشته رسما از ائتلاف احزاب خود علیه ارگ ریاست جمهوری خبر دادند.
من یکی در دو مناسبت از دنیای مجازی گریزان می‌شوم: اول روز قدس و دوم سالروز سقوط افشار؛ زیرا بحث‌ها و دیدگاه‌ها در این دو مناسبت از صراطِ منطق، انصاف و اعتدال خارج می‌شود و حالتِ جدل و جنجالِ بی‌حاصل به خود می‌گیرد.
چگونه ممکن است در شرایطی که ارتش اسد در میدان، کاملاً دست برتر را دارد و در یک روند کسب پیروزیهای پی در پی قرار گرفته و هیچ نیازی به استفاده از سلاح شیمیایی ندارد، بیاید از این سلاح استفاده کند و شرایط مطلوب میدان را بنفع دشمن تغییر داده و خود را در مخمصه قرار دهد؟
امام علی؛ حکمت و حکومت را در بستر عدالت، درهم‌آمیخت تا طعم بهره‌مندی از حق را برای انسان بچشاند. در حکومت حکیمانه او، مردم، صاحبان حق و مالکان اصلی قدرت هستند. حکمت حکومت، در این است که چگونه باید حقوق مردم در اداره حکومت و مدیریت، متبلور نموده و به منصه ظهور برساند.